En son hangi acı seni uykusuz bıraktı, en son hangi coğrafyaya gözyaşı döktün, en son hangi cümle beynini darmadağın edercesine odanın duvarlarında yankılandı, söylesene?
On iki yaşındaki çocuğun işsizlik intiharı sarıyor her tarafımı. Aklım savruluyor odanın duvarlarında. Düşeceğim...
Ağlamalıyım...
Susuyorum...
Gebermenizi diliyorum, hepsi bu...
"Bizim düşüncemizin ne önemi var? Biz kimiz ki? Hayatımızı iktidardakiler yönlendiriyor. Beklemek zorundayız. Hayatımızın pek önemi yok, yerdeki toz gibi. Esen her rüzgâr onu oradan oraya savuruyor..."