Her şey şiddete dayalıydı. Çiçekler açar ve solardı. Güneş doğar ve batardı. Âşık sever ve giderdi.
Sayfa 29
Kendisinin değer verdiği bir şeye başkalarının hiç değer vermemesi kadar mutluluğunu kökünden sarsan, içini öfkeyle dolduran bir şey olamaz.
Sayfa 119
“Büyüyorum,” diye düşündü, mumunu eline alırken. “Hayallerimi kaybediyorum, belki de yenilerini edinirim”
Sayfa 139
İnsan belki de ancak göremediği bir şeye tümüyle inanabilir.
Sayfa 156
Değişim sürekliydi ve belki de asla sonu gelmeyecekti.
Sayfa 140
Virginia reyiz aldı yine eline kalemi...
Üzerinde yürüdüğümüz dünya kavrulmuş kor halini alır. Bastığımız sönmemiş kireçtir ve alev alev parke taşları ayaklarımızı yakar. Gerçektir bizi mahveden. Hayat bir düştür. Uyanmak bizi öldürür. Düşlerimizi çalan hayatımızı da çalmış demektir.
Sayfa 151
(...) parmaklarımızla değil, bütün kişiliğimizle yazarız. Kalemi yöneten sinir varlığımızın her bir teline dolanır, kalbi delip geçer, ciğerimize işler.
Sayfa 181
“büyük bir dalga geliyor ve tepesinde sen varsın”
Sayfa 68