Toplum büyük iş başarmış durumda. Eğitim, kültür ve kültür kurumları, ebeveynler,
öğretmenler – hepsi harika iş çıkardılar. Coşkulu ve yaratıcı insanları mutsuz yaratıklar
haline getirdiler. Her çocuk dünyaya coşkulu gelir. Her çocuk bir tanrı olarak doğar. Ve her
insan bir deli olarak ölür.
Bilim coşkuya izin vermez. Coşku en büyük devrimdir. Tekrar ediyorum: coşku en büyük
devrimdir. Eğer insanlar coşkulu olursa tüm toplum değişmek zorunda kalacak, çünkü bu
toplum mutsuzluk üzerine kurulu.
İnsanlar mutluysa onları savaşa sürükleyemezsin – Vietnam'a veya Mısır'a veya İsrail'e.
Hayır. Mutlu olan birisi sadece gülecek ve: Bu tamamen saçmalık!, diyecektir.
İnsanlar mutluysa onları paraya takıntılı hale getiremezsin. Tüm yaşamlarını para
toplamak için harcamazlar.
Gülümsemelerimiz bile politiktir. Kahkaha ortadan kalktı, neşe neredeyse bilinmiyor ve
coşkulu olmak neredeyse imkansız, çünkü buna izin verilmiyor. Mutsuzsan kimse deli
olduğunu düşünmez. Coşku içinde dans ediyorsan herkes delirmiş olduğunu düşünür.
Dans reddediliyor, şarkı söylemek kabul edilmiyor. Neşeli bir insan – böyle birine rastlasak
bir acayiplik olduğunu düşünürüz.
Bu ne biçim bir toplum? Eğer birisi mutsuzsa her şey yolundadır; uyum içindedir, çünkü
aşağı yukarı tüm toplum mutsuzdur. O da bir üyemiz, bize ait. Birisi coşkulu davranınca
onun delirdiğini düşünüyoruz. O bize ait değil – ve onu kıskanıyoruz
Ta en başından bir çocuk politikayı öğrenir. Politika şudur: mutsuz görün, sonra sempati
kazan, sonra herkes sana ilgi göstersin. Hasta görün – önemli olursun. Hasta bir çocuk
diktatörleşir; tüm aile onu izlemek zorundadır – o ne derse kanun sayılır.
Mutluyken kimse onu dinlemez. Sağlıklı iken kimse ona aldırmaz. Mükemmel iken kimse
ilgi göstermez. Ta en başından yaşamın mutsuz, hüzünlü, karamsar, karanlık yönünü
seçeriz. İlk gerçek budur.
Buna bağlı diğer olay ise şudur: mutlu olduğunda, neşeli olduğunda, coşkulu olduğunda
herkes seni kıskanır. Kıskançlık herkesin düşmanca tavır takınması, kimsenin dostça
davranmaması anlamına gelir; o anda herkes birer düşmandır. Böylece herkesin sana
muhalif olmasına engel olmak adına o kadar neşeli olmamayı öğrenmiş oldun – sevincini
saklamayı, gülmemeyi.
Gülerken insanlara bak. Çok hesaplı gülerler. İçten kahkaha atmazlar, gülüşleri
varlıklarının derinlerinden kopup gelmez. Önce sana bakarlar, sonra yargılarlar...ve ondan
sonra gülerler. Ve belli bir oranda gülerler, senin tolerans göstereceğin kadar, tuhaf
kaçmayacak kadar, kimsenin kıskanmayacağı kadar.
Birincisi, insanların yetiştiriliş şekli çok belirleyici bir rol oynuyor. Eğer mutsuzsan bundan
bir şey elde ediyorsun; hep kazanıyorsun. Eğer mutluysan hep kaybediyorsun.
Ta en baştan bir çocuk aradaki farkı sezinler. Ne zaman mutsuz olsa herkes ona sempati
duyar; böylece sempati kazanır. Herkes ona karşı sevecen olmaya çalışır; böylece sevgi
kazanır. Üstüne üstelik ne zaman mutsuz olsa herkes onunla daha çok ilgilenmeye çalışır;
böylece ilgi kazanır. İlgi egonun besinidir, tıpkı alkol gibi bir uyarıcıdır. Size enerji verir;
kendinizi önemli hissederseniz. İşte bu yüzden ilgi çekmeye bunca ihtiyaç, bunca istek
duyuluyor.
Eğer herkes sana bakıyorsa önemli olursun. Eğer hiç kimse sana bakmıyorsa adeta orada
değilmiş gibi hissedersin, sanki yoksun, hiç varolmadın. İnsanların sana bakması, seninle
ilgilenmesi sana enerji verir.
Ego ilişkilerde varolur. İnsanların sana olan ilgisi arttıkça daha fazla ego elde edersin.
Sana kimseler bakmazsa ego erir gider. Eğer herkes seni tamamen unuttuysa ego nasıl
varolabilir? Sen varolduğunu nasıl hissedebilirsin?
Birisinde bir belirti var diyelim, bir migren veya baş ağrısı – onu tedavi edebilirsin, ama
derinine inip de bu insanın niye migrene yakalandığını incelemezsin. Belki üzerinde fazla
yük var, endişeli, depresyonda. Belki içi o kadar kurumuş ki canı yanıyor. Belki çok fazla
düşünüyor ve beynini hiç rahatlatmıyor. Böylece belirtiyi tedavi edebilirsin ve zehirler ve
ilaçlar kullanarak belirtiyi yok olmaya zorlayabilirsin. Ama hastalık kendini başka bir yerde
gösterir, çünkü temeldeki nedene hiç dokunulmamıştır.
vermeden öfkelenmeye çalışın – öfkelenemediğinizi göreceksiniz.
Japonya'da çocuklara öfke kontrolü için çok basit bir yöntem öğretilir. Ne zaman öfke
duyarsanız bununla ilgili hiçbir şey yapmayın, sadece derin nefes alın, denir. Dene,
göreceksin ki öfkelenmiyorsun. Niye? Derin nefes aldın diye neden öfkelenemiyorsun?
Öfkelenmek imkansızlaşıyor. Bunun iki nedeni var. Derin nefes almaya başlıyorsun, ama
öfke belli bir nefes ritmine ihtiyaç duyar ve bu ritim olmadan öfkelenmek mümkün
değildir. Öfkenin varolabilmesi için belli bir ritimde veya kesik kesik nefes almak gerekir.
Derin nefes alırsan öfkenin dışarı vurması imkansızlaşır. Bilinçli olarak derin nefes
alıyorsan, öfke kendini ifade edemez. Öfkenin farklı bir nefes alma yöntemi vardır. Bunu
senin yapmana gerek yok; öfke kendisi halleder. Derin nefes alınca kızamazsın
Bunu her zaman hatırla. "Fizyolojik süreç" veya "akli süreç" deme. Bunlar iki ayrı süreç
değil – sadece bir elmanın iki yarısı. Seni fizyolojik açıdan etkileyen her şey aklını, yani
beynini de etkiler. Psikolojik olarak yaptığın her şey de bedeni etkiler. Bu iki ayrı şey
değil, tek bir bütündür.
Modern tıp bilimi ölü bedenler ve onların incelenmesi üzerine
kuruludur. Bu bilimin temelinde bir yanlış var. Henüz yaşayan bedenleri tanımayı
başaramadı. Ölü bir bedeni kesip biçerek onun hakkında bir şeyler öğrenebilirsiniz, ama
yaşayan bir beden hakkında bir şey öğrenmek tamamen farklıdır. Tıbbın tek bildiği onu
parçalamak, kesip açmak, ama kestiğin anda olay değişir. Bir çiçeği dalında tanımak ve
anlamak ile onu kesip içine bakmak tamamen farklıdır. Artık aynı fenomen olmaz; çünkü
özelliği farklıdır.
Beden tüm gizemleri kapsıyor, evrendeki tüm gizemleri; o minyatür bir evren. Bedenle
evren arasında sadece miktar farkı var. Nasıl ki tek bir atom maddenin tüm sırlarını
taşıyor, beden de evrenin tüm sırlarına sahip. İnsanın dışarıda sır arayışına girmesi
gerekmiyor, sadece kendi içine dönmesi yeterli.
Ve bedene iyi bakmak gerekiyor. Ona karşı olunmamalı, onu lanetlememeli. Onu
lanetlersen Tanrı'yı lanetlemiş oluyorsun, çünkü Tanrı bedeninin en derin yerinde yaşıyor.
Tanrı kendine ev olarak bu bedeni seçti. Bedenine saygı duy, bedenini sev, bedenine iyi
bak