Bu andan itibaren doğal olmayan şeylerin farkına varmaya başla. Örneğin, bedenin
tamamen sağlıklı: sessizce otur, onun bilincine var. İyi olmanın keyfini çıkar. Hiçbir sorun
yok – tadına var! Bunun bilincinde olmak için çaba harca. Karnın doydu ve bedenin tatmin
oldu; bunun bilincinde ol.
Aç olduğunda doğa seni uyarıyor, ama doğanın tamamen doyduğunda seni uyaracak bir
sistemi yok; bunun geliştirilmesi lazım. Doğa bunu geliştirmek zorunda değil, çünkü doğa
hayatta kalmaya odaklı; bundan fazlası lükse giriyor. Mutluluk lükstür, en büyük lüks.
Normalde beyin her zaman acıyı fark eder, mutluluğu etmez. Başın ağrırsa farkına
varırsın. Başın ağrımadığında başının iyi olduğunun farkına varmazsın. Bedenin acıdığında
bunun bilincinde olursun, ama beden sapasağlamken sağlığın bilincinde olmazsın.
Neden o kadar mutsuz olduğumuzun temelinde bu neden vardır: tüm bilincimiz acıya
odaklı. Sadece dikenleri sayarız – hiç çiçeklere bakmayız. Bir şekilde dikenlere takılır ve
çiçekleri göz ardı ederiz.
Sen sebepsiz mutlu olmanın delilik olarak görüldüğü çılgın bir toplumda
yetiştirildin. Hiçbir neden yokken gülümsüyorsan insanlar kafadan çatlak olduğunu
düşünürler – Neden gülümsüyorsun? Neden o kadar mutlusun? "Bilmem, sadece
mutluyum işte" dersen, cevabın onların sende bir tuhaflık olduğuna dair inançlarını
pekiştirir.
Ama eğer
Acıdan, mutsuzluktan, ıstıraptan vazgeçmek kolay olmalı. Zor olmamalı: mutsuz olmak
istemiyorsun, demek ki arkasında karmaşık bir şeyler var. Bu karmaşıklık da şudur, ta
çocukluğundan beri mutlu, neşeli, coşkulu olmana izin verilmiyor.
Ciddi olmaya zorlandın ve ciddiyet de kederin göstergesidir. Hiç istemediğin şeyleri
yapmaya zorlandın. Çaresiz, zayıf ve başkalarına bağımlıydın; doğal olarak onların
dediklerini yapmak zorundaydın. Bunları istemeden, mutsuzlukla, direniş içinde yaptın.
Kendi kendine karşı o kadar çok şey yapmak zorunda kaldın ki zamanla bir şey sana çok
açık gelmeye başladı: senin aleyhine olan her şey doğrudur ve senin aleyhine olmayan
her şey de yanlış olmalıdır. Bu yetiştiriliş tarzı seni mütemadiyen mutsuz etti, bu hiç doğal
değil.
Neşeli olmak doğaldır, tıpkı sağlıklı olmanın doğal olduğu gibi. Sağlıklı olduğunda doktora
gidip "Niye sağlıklıyım?" diye sormuyorsun. Sağlığınla ilgili herhangi bir soruya gerek yok.
Ama hastalandığında hemen kendine sormalısın, "Niye hastayım? Nedeni nedir,
hastalığımın nedeni nedir?"
Benim doğru tarifim nedir? Varoluşla uyum içindeki her şey doğrudur ve varoluşla
uyumsuz olan her şey yanlıştır. Her an çok uyanık olman gerekiyor, çünkü buna her an
yeniden karar verilmesi lazım. Neyin doğru, neyin yanlış olduğuna dair hazırdaki cevaplara
güvenem
Tüm öğrendiklerini unut – "Bu doğrudur ve bu yanlıştır." Hayat o kadar katı değil. Bugün
doğru olan yarın yanlış olabilir, şu an yanlış olan bir sonraki dakikada doğru olabilir.
Hayatı sınırlandıramazsın; ona "Bu doğru ve bu yanlış" gibi etiketler koyma lüksün yok.
Hayat her şişenin üzerinde içinde ne olduğu yazılı bir ilaç değil ki neyin ne olduğunu
bilesin. Hayat bir gizem; bir anda bir şeyler yerine oturur ve o zaman bu doğru olur. Bir
başka anda köprünün altından o kadar çok su akmıştır ki artık hiçbir şey yerine
oturmuyordur ve yanlıştır
Doğal olarak, suçlu olduğunda kiliseye, sinagoga gidiyorsun; papazdan, hahamdan sana
yardım etmesini istiyorsun, çünkü düştüğün derin karanlıkta – ki bunun oluşmasından
onlar sorumlu – o kadar çaresizsin ki seni koruyacak, yardımcı olacak, ışığı gösterecek
birine ihtiyacın var. O kadar çaresizsin ki papazın senden daha bilgili olup olmadığını
Bütünle nasıl savaşırsın? Fikrin
kendisi bile pek zekice sayılmaz. Ve sen o bütün tarafından yaratıldın, bu durumda o nasıl
senin düşmanın olabilir ki? Doğa senin annen; sana karşı olamaz. Bedenin yaşamının ta
kendisi; sana düşmanca davranamaz. Onunla devamlı itişme halinde olmana rağmen o
sana hizmet etmeye devam ediyor. Uyanıkken hizmet veriyor, hatta uykudayken bile
hizmette kusur etmiyor. Kim nefes alıyor? Derin bir uykudasın ve horluyorsun. Bedenin
kendine has bilgeliği var. Nefes almaya devam ediyor, kalp atıyor, beden sen olmadan da
işlevini sürdürüyor. Hatta sen orada değilken daha iyi çalışıyor. Senin varlığın hep bir
huzursuzluk kaynağı, çünkü beynin bedene karşı olman gerektiğini söyleyen insanlar
tarafından şartlandırıldı.
Uyanık ol. Mutsuz olmayı seçtiğin her an şunu hatırla: bu senin seçimin. Bu farkındalık bile
yardımcı olacaktır; bu benim seçimim ve sorumluluğum ve bunu ben kendime yapıyorum,
bu benim marifetim, dedirten bir bilinçlenmedir bu. Farkı hemen hissedeceksin. Aklın
kalitesi değişecektir. Mutluluğa uzanman kolaylaşacaktır.
İşte senin işin bu – çocukluğunu yeniden kazanmak, onu yeniden elde etmek. Tekrar
çocuk olabilirsen o zaman mutsuzluk olmayacak. Bir çocuğun mutsuz anlar yaşamadığını
söylemiyorum – yaşar. Ama yine de mutsuzluk yoktur. Bunu anlamaya çalış.
Bir çocuk mutsuz olabilir, sefil olabilir, bir an için çok yoğun keder hissedebilir, ama o
mutsuzluk ile öylesine bütünleşir ki arada hiçbir ayrım yoktur. Çocuk mutsuzluğuna ayrı,
farklı bir şey olarak bakmaz. Çocuk mutsuzluğun ta kendisidir – onu o derece yoğun yaşar.
Ve mutsuzlukla bütünleştiğinde o mutsuzluk olmaktan çıkar. Eğer onunla bütünleşirsen
bunun da kendine has bir güzelliği vardır.
Bir çocuğa bak – şımartılmamış bir çocuğa, demek istiyorum. Kızgınsa tüm enerjisi öfke
olur; geriye hiçbir şey kalmaz, hiçbir şey dizginlenmez. Burada akıl yoktur. Çocuk öfke
olmuştur – öfkeli değildir, öfkenin ta kendisidir. Ve sonra güzelliği gör, öfkenin çiçek
açmasını. Çocuk hiç çirkinleşmez – öfke içinde bile güzel görünür. Sadece daha canlı, daha
hayat dolu, daha gergin görünür – patlamaya hazır volkan gibi. Öylesine ufacık bir çocuk,
öylesine büyük bir enerji, öylesine atomik bir varlık – tüm evren patlamak üzereymiş gibi.
Bu öfkeden sonra çocuk sessizleşecektir. Bu öfkeden sonra çocuk çok huzurlu olacaktır.