Süleymaniye Camiinin minarelerindeki on ve Sultanahmet Camiinin minarelerindeki on dört şerefede, bu camilerin banileri olan Sultan Süleyman'ın onuncu ve I. Sultan Ahmet'in de on dördüncü padişah olduklarının ifadesidir.
Sayfa 76 - Akıl Fikir YayınlarıKitabı okudu
Adab-ı muaşeret”
Yemek şimdiki gibi alelacele yenmez, sofraya büyük saygı gösterilir, sohbet eşliğinde yemek yenirdi. Osmanlı sofrası hem estetik, hem de kültürel bağlamda bir sanat eseridir! Ayrıca Osmanlı sofrası, “tatbiki adab-ı muaşeret” (görgü) ve “temsili hayat dersleri” açısından da bir okuldu. Yani Osmanlı sofrasının, “beslenme” ile sınırlanamayan bir dini ve millî misyonu vardı...
Ramazanlarda Hırka-i Saadet ziyaretlerinden evvel ve saffa adı verilen Hırka-i Saadet Dairesi'nin genel temizliklerinden önce Mukaddes Emanetler Revan Köşkü'ne getirilir, temizlikten sonra yerlerine geri götürürlerdi. Bu taşımalarda bizzat padişah da görev alırdı.
Ramazanlarda Topkapı'da verilen iftarlar da çok meşhurdu. Osmanlı'da hükümdarın, vezirlerin ve diğer devlet adamlarının iftar ziyafeti vermeleri adettendi ve hakimiyet sembolüydü. Her ramazan, vüzera ve ümeraya, bu arada yabancı sefirlere ve gayrimüslim tebaanın ruhani ve cismani reislerine padişahın iftar ziyafeti verdiği malumdur. Bu iftarlar tepeden tabana tekrarlanan bir adettir. Osmanlı iftarları zengin ve leziz mutfağın teşhir edildiği; fakirlerle sofranın paylaşıldığı mahfiyetkar, mistik bir sofradır.
Mahyacılar
Günümüzde de kullanılan bir Osmanlı geleneğidir. Tabi şimdilerde elektrik sayesinde yazılan mahyalar, o dönemde daha zor şartlar altında yazılıyordu. Bu nedenle de bu eyleme Osmanlı Sanatı diyebiliriz. Mahyacılar, ramazan ayının her akşamına ayrı ayrı yazılar yazmak için gün boyu çalışır, iftardan sonra yüzlerce kandillerden oluşan mahyalar iki saat yanardı.