Lise ders kitaplarında 3-5 sayfası ve sıkıcı bir özetiyle her daim yer bulan bu dev eseri (632 s.)
sonunda (öğretmenliğimin 16.yılında) okuduğumu itiraf ediyorum. Öğrencilik yıllarımda tarih dersini pek sevmediğimden olsa gerek tarihî romanları da okumaktan kaçmışımdır. Oysa romanlarda tarih kitaplarının o yavan dili yerine insanı zamanda yolculuk yapmaya davet eden bir yazar üslubu vardır genellikle. Gerçeklik iddiasıyla beni şüpheye sevk eden tarih kitaplarındansa romancıların yarattığı kurgusal geçmişe inanmaya daha meyilliyim bu yüzden.
Kemal Tahir’in “Devlet Ana”sında ne anlattığını hepiniz bilirsiniz: Osmanlı Devleti’nin kuruluşu, gelişmesi vs. Oysa yazarın amacının asla bu olmadığını kitabı okuduktan sonra kavradım.
Ne tarih bilinci kazandırmak, ne ecdadımızı tanımamız gibi bir niyeti olduğunu sanmıyorum yazarın. Bütün iyi romanlarda olduğu gibi “insan”ı anlatmak için yazılmış bu eser, tarih boyunca hiç değişmeyen yönlerimizi göstermek istemiş olsa olsa.
Tutkuları, hırsları, inançları; güçlü ve zayıf yönleri ile ile “insan”ız hepimiz.
