Ramazan Bayramı'na, Şeker Bayramı diyen dostlarım yıllardır süregelen bir yanlış okumayı devam ettirir bilmeden. Zira Ramazan Bayramı'nın diğer adı Şeker değil Şükür Bayramı'dır. Osmanlı Türkçesi'nde 'şeker ve şükür' kelimeleri aynı harflerle yazılırdı. (şın,kef,ra) Bizim müslümanların da maneviyatının yerini maddiyat alınca Şükür de Şeker'e dönüşüverdi. Herkesin ŞÜKÜR BAYRAMI kutlu olsun. Şeker tadında bayramınız olsun.
YAZMANIN METAFİZİK BOYUTU: “NUN MASALLARI”
M.NİHAT MALKOÇ
‘Nun’ bir harf olmaktan öte bir metafor… “Nun. Kaleme ve satır satır yazdıklarına andolsun” diye başlar Kalem Suresi… ‘Nun’ olan yerde kalem ve hokka esas duruşta bekler… Kalem insanla, “nun” hokkayla eş sayılmıştır hep… ‘Nun’ çok kere hilali ve hilal kaşı çağrıştırmıştır. “Zü’n-Nûn”
Osmanlı
Bahname, mahbube ve civan... Bu üç kelime, Osmanlı cinsellik edebiyatının en sık kullanılan terimleridir. Arapça sözlüklerde "bah" kelimesinin "şehvet" ve "cinsel ilişki" anlamına geldiği yazılı. Kelimenin sonuna Farsça'da "kitap" demek olan "name"yi eklemişler, "bahname" olmuş. Türkçesi, "cinsel konulardan bahseden kitap". Cinsel kitaplar yazılması, doğu ülkelerinde eski dönemlerden kalma bir gelenektir. Türkçe'deki ilk bahnamelerin geçmişi, Hintliler''in ünlü "Kama Sutra"sı kadar eski olmasa bile, yine de yüzyıllar öncesine dayanır. Bahnamelerin kahramanları, "mahbube" ile "civan"dır. Mahbube Arapça ve "Kadın sevgili" anlamına geliyor. "Civan" ise Farsça "Genç, delikanlı" demek.
