Birinden ayrıldığımda dönüp bakmam. Ya gidişine üzülürüm tekrar, ya dönüp bakmadığına. En hayırlısı, muhâtabınızı son gördüğünüz gibi hatırlamaktır: Yanak yanağa!
İnsana bitmeyecekmiş gibi gelen her şey bir şekilde bitiyor. Omür gibi. Biten bir şey olduğu aklımıza pek gelmiyor ama an an bitiyor. Dünyada ne işe yaradığını bilemeden, "Bir insan ömrünü neye vermeli?" sorusunun cevabını bulamadan bitiyor çoğu zaman. Kimi insan, "Ölürken dank ediyormuş," diyor. Ölürken kavrıyormuşuz hayatın anlamını da geriye kalanlara söyleyemeden göçüp gidiyormuşuz.
Dersi, derste öğrenmek gibi... Seveceksen vaktinde seveceksin! Sonra zor oluyor.
Yaşlanarak ölmek istiyorsun. Mümkünse bir yatakta, sevdiklerin yanı başında, şükrederek geçirdiğin her güne, gözlerini huzurla yumarak mesela.
Senden kaçtığımda kendime çıkamadığım bir dünyada, bolu tüneline karlıyken girip de güneşliyken çıksam, ne fark eder.
Yaşamanın en değerli hazinesidir hayat. Hayat vazgeçilmezdir. Hayat umuttur, yani hayat her şeyin mümkün olmasıdır. Hayat, yaşanmaya değer şeyleri yaşatmak için bile kurban edilmemelidir.