Sinemadan "film"e geçildiğinde, montajla birlikte, şimdinin/bugünün sürekliliği kesintiye uğrar, her insanın hayatının sonlanmasına karşılık gelen, sonlanan dünyalar yaratılır. Diğer bir deyişle, ölüm insan hayatının sürekliliğini nasıl sona erdiriyorsa, montaj da sinemanın sürekliliğini, (onu filme dönüştürerek) sona erdirir.
Benim düşünceme göre, sinema özrü ve doğası gereği şiirseldir... Çünkü o düş gibidir, çünkü düşlere yakındır, çünkü bir sinema sekansı ve bir anı ya da düş sekansı derinlemesine şiirseldir, çünkü şiirsellik kendiliğinden şiirseldir.
