Otobiyografim
Okşadı gözümü hele uşakken (çocukken)
Ocağın al-elvan alovu (rengarenk alevi), közü.
Dünyaya geleli bilmirem neden
Neye vurulduksa, yandırdı bizi.
Sayfa 21 - Ötüken Yayıncılık
Otobiyografim
Samimiyet ise edebiyatın ve sanatın çarpan yüreği, atan şah damarıdır.
Sayfa 20 - Ötüken Yayıncılık
Otobiyografim
... Aynı renk ise sanatın düşmanıdır. Sanat ve edebiyat ise rengarenklik, çeşitlilik sever. Yeni renkler, çalarlar (nüanslar) arar.
Sayfa 17 - Ötüken Yayıncılık
Otobiyografim
Yağmak hatirine yağan yağışın
Ne bağa heyri var, ne dağa heyri.
Sayfa 18 - Ötüken Yayıncılık
Otobiyografim
Anane köke sadakattir. Ağacın varlığı için kök ne kadar elzemse, sanat için de anane o kadar gereklidir. Peki o zaman yenilik nedir? Ben yeniliği köke bağlanan, topraktan gıdalanan yeni, benzersiz dallar budaklar atmakta görüyorum. Yeniliği fikrin ve hissin tazeliğinde, muasırlığında aramak lazımdır.
Sayfa 17 - Ötüken Yayıncılık
Otobiyografim
Gencliyimde bilmemezlik belasından
Vallah ele bilirdim ki,
Bu dünyanı bilirem men.
Onda hökm vererdim ki,
Bu yahşıdır, bu yamandır,
Bu doğrudur, bu yalandır.
... İndi çalar çalasında (şimdi hayatın zikzaklı yollarında)
Men ehdiyat mektebini (hayat okulunu) bitirmişem.
Zidd kutblar arasında serhed olan
Hüdudları itirmişem.
Sayfa 25 - Ötüken Yayıncılık
OTOBİYOGRAFİM - Ömürden Sayfalar
Masallarda hayır şere, hakikat yalana, doğru yanlışa galip geliyor (Keşke hayatta da böyle olsaydı).
Sayfa 37 - Ötüken Yayıncılık
OTOBİYOGRAFİM - Ömürden Sayfalar
Vatanda yaşayıp onun manevi kıymetlerine kayıtsız kalan, adını taşıdığı milletin dilini, tarihini, kültürünü bilmeyen, onları sevmeyen, onların uğrunda ölüme bile hazır olmayan insan vatanın içinde vatandaş değil, "manevi muhacir"dir.
Sayfa 35 - Ötüken Yayıncılık
OTOBİYOGRAFİM - Ömürden Sayfalar
... adet ve ananemizdeki müsbet cihetleri günümüz gençlerine hatırlatmalıyız ki, şimdiki gençlik dedelerinin, ecdadlarının hayat tarzını bilsin ve oradan ahlakımızı güzelleştiren ve ilerlememize mani olmayan cihetleri alsın.
Sayfa 45 - Ötüken Yayıncılık
Otobiyografim
Sanat aleminde yenilik suloganı ile meydana çıkanlar ekseriya yeniliği dışarda arıyor; öz milli geleneğini beğenmiyor, köküne, beslendiği toprağa dudak büzüyor. Garip olan şurasıdır ki, böyleleri yeniliği özgeyi yamsılamakta (başkalarını taklit etmekte) görüyor.
Sayfa 17 - Ötüken Yayıncılık
OTOBİYOGRAFİM - Ömürden Sayfalar
Akrabalarımdan birisi koluma girip beni gazete büfesinin yanına götürdü. Büfenin yanındaki taşın üstünde oturan gözlüklü, köhne giyimli bir kişiyi bana gösterip sordu:
"- Bunu tanıyor musun?"
Dikkatle baktım, tanıyamadım. Dedi ki:
"- Bu Şirali amcanın başına iş açan o İsmayilov'dur."
Yaklaşıp selam verdim. Dedim ki:
"- Beni tanıyor musun?"
Dedi ki:
"- Gözüm yahşı görmüyor. Kimsin?"
Akrabam benu ona tanıtınca rengi bembeyaz oldu, elleri titredi, kalkıp gitmej istedi, durdurup dedim ki:
"- Vaktiyle eylediğin zulümlerden hiç utanmıyor musun?"
"- Her zamanın bir hükmü var. İmdi devran sizindir!"
Dedim ki:
"- Yanlışın var, devran yine senin gibilerin elindedir. Sen yaşlanıp sıradan çıktın. Varislerin yine senin gibilerdir."
Sayfa 62 - Ötüken Yayıncılık
OTOBİYOGRAFİM - Ömürden Sayfalar
Ömrüm boyunca adalet hissini insanın en yüksek hissi olarak kabul ediyor, "insanlık için adalet hissini yitirmekten büyük kabahat yoktur" diyorum. İçinde adalet ölçüsü, terazisi olmayan, haklıyı haksıza feda eden adamdan daha alçağını tanımadım. Ömrüm boyunca şu fikirde olmuşumdur: Adalet hissi olmayan adamdan insanlık beklemek lüzumsuzdur.
Sayfa 60 - Ötüken Yayıncılık
OTOBİYOGRAFİM - Ömürden Sayfalar
İçimde sürekli çatışma oluyor. Bir adım atmadan evvel hayli tereddüt ediyorum. Çoğu zaman "yapayım mı, yapmayayım mı?" diye ikilemde kalıyorum. Fikrim sürekli çatallanıyor. Sık sık yanlışa düşüyor, yanlışımı anlıyor ve itiraf etmekten çekinmiyorum. Şöyle bir vaziyet tasavvur edin: Vaktim var, çalışmak istiyorum, ama canım hiç istemiyor. Kendimi zorluyorum. Birden ışıklar sönüyor. Seviniyor, çalışamamamın sebebini ışıkların kesilmesine bağlıyorum. "Neyleyim, ışık sönmese çalışacaktım" diyorum. Tam bu esnada kulağımda ikinci bir ses çınlıyor: "Lamban var, yak ve çalış!" Başka bir ses ona cevap veriyor: "Lambayı ben kullanırsam, çocuklar ışıksız kalmaz mı?" Öbür ses, "Lambamız iki tanedir" diyor. O zaman çocuklara "kaç tane lambamız var?" diye sormaktan çekiniyorum. Çünkü "iki tane" derseler çalışmaya mecbur kalacağım. Böylece ömrüm boyunca içimde savaş olmuş, meseleyi her zaman huzurumun, rahatlığımın aksine halletmiş, aklımın sesini dinlemişim.
Sayfa 68 - Ötüken Yayıncılık