Kâğıt toplarken, bunu bir iş gibi değil, bir ders gibi yapardım.
Okulda göremediğim ilgiyi, kendi kendime yaşatıyordum
sanınm. Bulduğum her şeyi okurdum. Lise öğrencisiydim.
Babamın nerede olduğunu bilmiyorduk, bir akşam valizini
alıp çekip gitmişti. Hâlâ da görmedim. Belki ölmüştür.
Ölmediyse de kendi bilir, biz onu öyle bildik. Annem günlerce
evden dışan çıkmadı. Kocası onu terk ettiği için kendinden
utanıyordu. Onu teselli edebilecek, akıl verecek kimsemiz
yoktu. Babamın gidişinden bir hafta sonra dolapta yiyecek
hiçbir şey kalmadı. Hiçbirimiz ne yapacağız diye düşünmedik.
Düşünmenin nasıl bir şey olduğunu bilmiyorduk. Düşünmenin
ne olduğunu bilsek babam da düşünürdü, ben olmazsam
ne yapar arkamdakiler der, gitmezdi. Arkadakiler
bilmiyorlardı demek ki. Düşünmenin sadece kendine yanmak
olduğunu sanıyorlardı. Babam kendi hayatını kurtarmak
için basıp gitmişti, annem de evde kendine yanıyordu.
Çoluk çocuk hak getire. Abim benden iki yaş büyüktü. Lise
sondaydı. Bir gün okuldan dönerken, “Kâğıt toplayalım lan,
satarız, paramız olur” dedi. Bir arkadaşı yapıyormuş, ondan
öğrenirmişiz. Yapalım, dedim. Başka yapacak bir şeyimiz
kalmamıştı zaten. Okuldan çıkınca kâğıt toplamaya başladık.
Topladığımız atık kâğıtları satıyor, eve alışveriş yapabilecek
parayı kazanıyorduk.
Kitap Arkadaşı Arıyorum
Arkadaşlar merhaba. Hem kendimi, hemde karşı tarafı desteklemek amacıyla kitap arkadaşı arıyorum. Aynı kitabı okumamıza gerek yok. Önceden vardı mesela arkadaşım. O kişisel gelişim okurdu, ben de fantastik. Tarzlarımız tamamen farklıydı. Ama her Pazar akşam saat 9-10 arası online görüşüp kitabın konuları hakkında konuşurduk. İkimizde bilmediğimiz dünyaları açtık birbirimize. Yine öyle bir şey istiyorum açıkçası. İlgilenen olursa, yazabilir. Böylelikle hem okuma hedefimiz ilerler, hemde aynı hafta içinde iki farklı kitap konusuna sahip olmuş oluruz. ☺️🌼
Gebermek ve ağlamak
Gebermek ve ağlamak
Geberiyorum ağlıyorum kendimi parçalıyorum mümkün mertebe hissettiklerimi aktaracağım satırlara ve umarım beni tanıyan biri okumaz bu yazdıklarımı çünkü duygularımı tanıdığım kimsenin bilmesini istemem, neyse bana ne ya biliyorsa bilsin Allah’tan saklamadığımı ondan mı saklayacağım
Gerçek duygular 18 nisan 2024
Bir garip
hançerinden yazları akıtan elmas,
ince tozlarıyla bezer akşamı;
bir yerde muttasıl kanar o güller;
dağ dağ yarama basar akşamı…
yaldızları dökülmüş bu ‘semâ’nın
biri gelse de götürse şunu;
işte eski kitap! eski püskü sararmış;
hilmi, gel aç önüne çocukluğunu!..
çöktü akşam, üstümüze yıkıldı;
vakittir, artık perdeyi indir!
atılacak eşyayım, öyle yığıldım
ve bildim ki insan hüzün içindir…
Hilmi Yavuz 
Hilmi Yavuz
-Akşam Şiirleri- 
Akşam şiirleri
Ahmet Hâşim’e
''Akdamar Adası'na ithafen''
Ah Tamara! ..
yorgun dalgaları en iyi sen bilirsin
mehtapsız gecelerde usulca ağlayışları
bir sen dinledin turnaların serenadını
ayrılık akşamlarını kucakladığında
bir sen emzirdin kucağında dolunayı.
Sabah uzun, öğle daha uzun, akşam kısa, gece nihayetsizdir. Çocukluk kısa, gençlik daha kısa, yetişkinlik uzun, ihtiyarlık bir akşam saatidir.
Sayfa 196
Bir sahil kasabasına gidelim
Küçük bi yer olsun
Sahilde dolaşalım önce
Öyle hiçbir kaygı gütmeden
Akşam yemeğinde
Baş başa bir yemek yiyelim
Bi kaç kadehte patlatalım
Umarsızca kimseyi düşünmeden
Dökelim eteğimizdeki taşları
Ağız dolusu küfredelim zincirlerimize
Sen ve ben
Zincirlerde boğulan yaşamı
Tunebuni
DÜLGER BALIĞININ ÖLÜMÜ
Hepsinin gözleri güzeldir. Hepsinin canlıyken pulları kadın elbiselerine, kadın kulaklarına, kadın göğüslerine takılmağa değer. Nedir o elmaslar, yakutlar, akikler, zümrütler, şunlar bunlar?..
Mümkün olsaydı da balolara canlı balık sırtlarının yanar döner renkleriyle gidebilselerdi bayanlar; balıkçılar milyon, balıklar
ÖYLE BİR HİKÂYE
Sinemadan çıktığım zaman yağmur yine başlamıştı. Ne yapacağım? Küfrettim. Ana avrat küfrettim. Canım bir yürümek istiyordu ki... Şoförün biri:
– Atikali, Atikali! diye bağırdı.
Gider miyim Atikali'ye gecenin bu saatinde, giderim. Atladım şoförün yanına. Dere tepe düz gittik. Otomobilin buğulu, damlalı camlarında kırmızı,
"Bu akşam çoğunuz sosyalizmin imkansız olduğunu söylediniz. İzin verirseniz ben de size gerçekten kaçınılmaz olan şeyin sosyalizm olduğunu açıklamaya çalışacağım: Öyle bir zaman gelecek ki, yalnız siz küçük kapitalistlerin değil, büyük kapitalistlerin, hatta tröstlerin bile yeryüzündün silinmesi kaçınılmaz olacaktır. Evrim süresinin hiçbir zaman geriye işletilemeyeceğini aklınızdan çıkarmayın. Evrim sürekli olarak dağınıklılıktan birliğe, küçük birliklerden büyük birliklere, büyük tekellerden dev örgütlenmelere, oradan da en büyük örgütlenme olan sosyalizme doğru gelişir. Gelişmenin yönü bu doğrultudadır.
Sayfa 121
1.Füsun’dan uzaksam,dünya,tıpkı parçaları karmakarışık olmuş bir bilmece gibi beni huzursuz ederdi.Füsun’u görünce,bilmecenin,her şeyin bir anda yerli yerine oturduğunu hisseder,dünyanın anlamlı ve güzel bir yer olduğunu hatırlayarak rahatlardım.
2. Akşam evlerine girip onunla göz göze geldiğimizde,her seferinde içimde bir zafer duygusu yükselirdi. Bütün umut ve gurur kırıcı belirtilere, her şeye rağmen o akşam da oraya gelebilmiş olmamın zaferiydi bu ve çoğu zaman bu mutluluğun ışığını, Füsun’un gözlerinde de görürdüm. Ya da öyle sanır,inadımın ve kararlılığımın onu etkilediğini hisseder,yaşadığım hayatın güzelliğine inanırdım.
Sayfa 298Kitabı okudu
Sıkıntılı bir zamanın içindeyiz, akrep ve yelkovan arasında gidip gelen uslanmaz bir yolcu ümitlerimiz. Gönül yorgunluğu hamalıyız bir aşağı bir yukarı sabah akşam durmayan. Kuşların kanatlanıp uçmasına bağlı ürkek adımlarımız. Bilirim zaman eski zaman değil, ne karanlıklar aydınlığa haberci ne de bu seferler zaferlere gebe. Ecdadımın bastığı şanlı topraklar; kan kusar,ser verir, sır verir oldu hakikatin iplerini kirli eller her kestiğinde. Yürekler kaybettiğinden beri merhameti, beşikler boşa sallanır oldu geceleri. Gözlere mil çekildi, yüreklere tesir etmiyor kelimeler. Belli, yoksa iki aylık bebek kucak yerine toprağa emanet edilir miydi, gencecik, ömrünün en tatlı baharında olan bacım karanlığın kollarında can çekişir miydi, el kadar çocuk kedisini tembihler miydi, yüzünde en acı tebessümle "Ölüm bu hayattan daha merhametli" sözleri bir çocuk tarafından söylenir miydi, bir Kutsal bu kadar çiğnenir miydi, cübbeli adamlar ellerinde ezberden kağıtlarla satır satır yükselir miydi?
Ey camiye yönelen, ey secdeye eğilen sadece adın mı Müslüman?
Vah ki gitti Selahaddinler!
Vah ki gitti o toprağa basınca yeri göğü titreten önderler!
Dedim ya bizim adımız müslüman, ben doğarken kimliğimde öyle yazıyordu. Bundandır ezberden konuşmalarımız, bundandır sözde mert, yürekte titriyor olmamız.
Büşra Akbaş