TAŞLARA VURAN ACI
Hatice, dedim. Ben Leyla’yım, dedi.
Ürperdim. Yol kayboldu. Ay sustu.
Rüzgâr bütün yapraklardan çekildi.
Yalnızlık işte, dedim.
Yok, dedi, sevmek arzusu.
Bir tek ölüler yalnızdır.
Bir daha ürperdim. Gülümsedi.
Su gülümsedi. Kedi kalbime yürüdü.
İnsanlar, dedim, konuşmuyor, dinlemiyor
Herkes bir top pıtrak ötekinin ağzında.
Korku, dedi.
Askerlikte herkese verilen klasik bir öğüttü, önden gitme alnına vururlar, arkadan gitme sırtına vururlar. Bir de buna benzer bir ata sözü de vardır, yukarda yatma yel alır, aşağıda yatma sel alır. Bu nedenle insanlar, ortada olmayı seçecek şekilde evrimleşmişlerdir. Bu da büyük çoğunluk demektir. Yani bir tür sürü güvenliği.
Toplumda ise en
ölümüne savunduğum özgürlüğümle varlıkların ve gerçeğin bütün anlamlarını, bütün yüzlerini görmek isterdim…
Kendilerinden tiksinen insanların o sıkıcı gölgesi vurunca günlerime artık uzaklara gitme vaktinin geldiğini anlardım…
O sıkıcı gölgeyi çocukluğumdan bilirdim. Çünkü bütün vaatleri anlamsızlaştırmaya başlardı o sıkıcı gölge. Zaten hep aynı
Psikiyatri budur: İki yalnızlık arasındaki -tedavi gören ile tedavi edenin yalnızlığı arasındaki- diyalogdur; bu ikisi aynada yansıma oyunu oynar ve oyun, ancak hastalık ortadan kaybol duğunda sonlanır. Zaman zaman kesintiye uğrayan, zaman zaman da olanaksız hale gelen bu diyalogda bazen, daha depresyon geçmeden, anlık aydınlanmalar, hafif karartılar olur; öyle ki tedavi eden kişi, kendi sözlerinin, tedavi gören kişi için umut salını hayatın sularına yönlendiren hafif bir rüzgâr gibi olduğunu hisseder. Ve, işte o zaman, her şey, sözlerimizin hiçbir işe yaramadığı izlenimine kapıldığımız sayısız saatlerimiz de dahil olmak üzere her şey, yeniden, gizli ve silinmez bir manaya bürünür.
YKYKitabı okudu
beni hiç anlamadın,
anlamayacaksın...
aslında o kadar da farklı değiliz,
farklı bakıyoruz sadece,
farklı düşünüyoruz.
senin sözde doğruların var;
benim kalpte yanlışlarım.
senin gitmeyen korkuların var;
okumadan alıntısından sevdiğim kitap / merak uyandırıcı
+1
Ve aşk, ya cinnetin olur ya cennetin!sh.14
Kendimi senden alamayacak kadar Fakir
Kendimi sana verecek kadar zenginim.!sh.61
Bir aşık en fazla, söyleyecekleri çokken susar! sh.72
Noel yaklaşıyor, bir selam yollamadan edemedim size. Yalnızlığınıza her zamankinden daha güç katlanacağınız bayram günlerinde sizinle olacak selamım. Ama yalnızlığınızın büyüklüğünü duyumsarsanız buna sevinin; çünkü diye sorun kendinize, büyüklüğü içermeyen bir yalnızlık neye yarar? Topu topu tek bir yalnızlık vardır, o da büyüktür, kolay
Sayfa 33Kitabı okudu
Kendim dışında birine öyle muhtacım ki şimdi. Biter sanıyor insan, insanın insana muhtaçlığı geçer bir gün, uzun yıllar yalnız kaldığında, yeter sanıyor kendine ama işte, yetmiyor, bitmiyor. Bir çift bakan göz, bir nefes, bir teselli bir anlama çabası.
Sayfa 83Kitabı okudu
YALNIZLIĞIN YARATTIĞI İNSAN
Pardösüsünün kürklü yakasını kaldırınca üşüdü mü diye baktım. Aslında soluk esmer yüzü balmumu gibi sararmıştı.
– Üşüdün, dedim.
Kaşını kaldırdı. Yanağındaki çıban yerinde kan yoktu. Durdum. Yüzünü avuçlarıma alıp ovaladım.
– Neden böyle oldun, dedim.
Güldü. Karanlığa doğru tükürdü. Başını iki tarafa şiddetle
İşte şu yağmurlar, işte şu balkon, işte ben
İşte şu begonya, işte yalnızlık
İşte su damlacıkları, alnımda, kollarımda
İşte yok oluşumdan doğan kent
Hiçbir yere taşınıyorum, kendime sızıyorum yalnız
Ben dediğim koskocaman bir oyuk
Koltuğun üstünde, aynadaki yansıda
Bir oyuk! sofada, mutfakta, yatağımda
Yaşamayı tersinden kolluyorum sanki
Yetişip
Spoiler
Bunalıyoruz çocuk bunalıyoruz
Biçim veremediğimiz şeylerin
Biçimini alıyoruz
Bütün Şiirleri 1 (7)
İncelememe bu alıntı ile başlamak istedim çünkü kitabı anlatan bir alıntı bana göre.
Fransa Sarayı'nda aristokrat olan Madame de Prie, kralın gözünden düşer ve sürgün edilir. Sürgünün ilk zamanları geri döneceğini uman Madame, uzun süreli sürgün
