Harp okulundan yeni mezun olan, istemediği halde sürgün yeri olan bastiani kalesine atanan genç teğmenin hikayesi. Çoğunlukla karakterin iç dünyasının okuyucuya enjekte edildiği, psikolojik bir romandır.
Tatar çölü beklenendir, umut etmektir. Gelmeyeceğini bile bile beklemektir. Ben kitabın bazı yönleriyle Godot'yu beklerken kitabıyla benzeştiğini düşünüyorum. Oradada beklenildiği halde godot hiçbir türlü gelmemişti. Ama belki gelir diye umut etmek vardı, bekleyiş vardı.
Şöyle bir alıntı vardı hatırladığım kadarıyla, teğmen kaldığı odanın yan odasında sürekli damlayan sinir bozucu bir musluk sesi duyuyor ve bunun neden tamir edilmediğini sorduğunda, tamir edilemediğini ve uzun süredir bu şekilde damlattığı cevabını alınca çok şaşırıyor, ilk zamanlar çok sinir bozucu olan bu damlama sesi zamanla rutin haline geliyor ve alışıyordu.
Evet insanlarda böyle değilmi zaten alışmak ve sürekli birşeyleri beklemek. Herkesin bir beklediği vardır bu hayatta kimisi için bir kişi, kimisi için sevgi, aşk ya da umut, kimisi için hayaller ya da beklenen herşey.
Ayrıca kitapta bir rutinlik, monotonluk ve uyuşukluk var. Okuyucuyada bu duygular yoğun olarak yaşatılmaktadır.
Geç kalınmışlıklar, geçmişe duyulan özlem ve beklemek, sürekli beklemek...
Kitaptan sevdiğim bir alıntıyla bitirmek istiyorum
Madem öyle küçük at, ovadaki yol boyunca koş dört nala, daha geç olmadan koş, yorulsan bile, yeşil çayırlara, bildik ağaçlara koş...
Keyifli okumalar.
