Kapı olmak hiç de sevimli değil,” diyordu içimizdeki çamların en yaşlısı, “Bir kere, kapı olunca kilit takarlar bize. İnsanoğlunun böyle acayip huyları vardır. Evet, gözümümüzün yaşına bile bakmadan kilit takarlar. Kilit ne demektir bilir misiniz?”
“Ne demektir?”
“Ben size söyleyeyim, kilit, insanın utancı demektir her şeyden önce… İnsanoğlunun
Sayfa 63Kitabı okudu
Bu dünya bir yokluk alemidir. Var dedikleriniz de yoktur yok dedikleriniz de. Lakin insan her şey var zanneder. Hatta her şeyi kendinin zanneder. Öyle çok sever ki bu dünyada sahip olduklarını vazgeçerse her şey biter diye vehmeder. Malı olur bırakamaz, mülkü olur satamaz, şöhreti olur yıkamaz. Ne tuhaf şey! Bu alem bir rüya alemine benzer oysa. Rüyada sahip olduklarınızı uyanınca yanınızda bulabilir misiniz? Hem rüyanızda var olanla uyanınca yok diye dertlenir misiniz? İşte bu alemde o rüya misalidir. Bilin ki bu rüyada sahip olduklarının hiç bir insanın değildir. Sahiplik makamı da sıfatı da yoktur insanda. Kendisi dahi kendisinin değildir. Kendine sahip olamayan başka bir şeye nasıl edecek de sahip olacak?
ne eski bir tango melodisi, ne de siyah önlüklü bir mektepli kız resmi, hayır beni on sekiz yıl evvelki o tatlı hatıraları alemine atan, gazetede götürdüğüm iki satırlık, kupkuru, alalade bir kiralık ilanı oldu.
o anda pendik sahilleri birden gözümde canlanıverdi. o köşk...o köşkün bizim bahçeye bakan penceresi...ve o pencereden mahinur...sarı
...
ikilem,
üçlem ve dörtlemler
alternatif çöplüğüne döndü
üçüncü dünyanın beyinleri
"Hiç Akletmez misiniz?"
"Hayır etmeyiz..."
felsefenin soysuz çarkına teslim ederiz ayetleri
öyle büyüttük
öyle büyüttük ki felsefeyi
eylemi de aldı içine
ve ateşler içinde,
Bağdat'ın orta yerinde çırılçıplak kaldık
işte dengeler adına silahsız
dengeler adına şahsiyetsiz miskin, geveze, entellektüel
dengeler adına vurmadı bizi kim vuramadıysa
dengeler adına şair yaptılar bizi
Hakan ALBAYRAK
yaşasın konfederasyon!
yaşasın kamçılar ve köleler!
çünkü siyahları sevsem de,
lincoln’un bir yalancı olduğunu biliyorum.
dengeler adına vuruldu kim vurulduysa
çiftçiler, marilyn monroe, bağdat
dengeler adına bırakıldım kendimle başbaşa
burada şehremini’de
ve bir hallaç pamuğuna dönüşmüş olarak.
kimim ben
nerden gelip nereye
Ahmet Altan
— Bu memleket böyle, dedi Hikmet Bey kızgınlığını saklamaya çalışarak, öyle kolay düzelmeyecek. Padişah gitti, bir zaman sonra göreceksin bunlar da gidecek, bunların ardından gelenler de gidecek ama burası bazı acıları hep yaşayacak. İstibdadı tabiatın bir parçası zannediyorlar sanki… Başka bir hayat bilmiyorlar. İstibdattan başka bir hayatın da mümkün olduğunu bilenler bunu ellerinden geldiğince halka anlatacaklar.
— Sonra ne olacak?
— Bir gün düzelecek.
— Düzeldiğini siz görecek misiniz?
— Hayır.
— Ben görecek miyim?
— Hayır.
— Benim çocuğum olursa o görecek mi?
— Zannetmiyorum.
— Onun çocuğu?
— Herhalde o da görmez… Nizam, burası kolay düzelmeyecek ama bir gün düzeleceğini ümit ederek yaşayacağız, bunun için elimizden geleni yapacağız. Bu memleket sakat doğmuş bir çocuk gibi, kolay iyileşmeyecek ama bu hakikat bizim onu sevmemize mani olmayacak, onu iyileştirmeye uğraşmaktan bizi vazgeçirmeyecek.
— Kusura bakmayın ama bana bu söyledikleriniz benim içimi rahatlatmıyor… Nasıl bir memleket burası? Katiller hep iktidarda, düzelmesi için umut yok ama burayı seveceğiz…
— Bir gün düzelecek oğlum.
— Bir gün benim için mana taşımıyor baba, bana bugünü söyleyin… Ben bugünde yaşıyorum.
— Hayat, her zaman sadece hemen elde edilebilecekler için verilen bir mücadele değildir, bazen çok ilerde muvaffak olacak bir mesele için bir basamak olmayı göze alırsın, merdiven basamak basamak yükselir, bir gün gayeye ulaşırsın.
Sayfa 451
Deniz ortasındayken susuzluktan ölmek korkunç bir şey. Kendi hakikatinizi hemen tuzlamak zorunda mısınız, öyle ki artık bir daha susuzluğunuzu bile gideremeyecek hale gelene kadar?
(Frıedrıch NIETZSCHE)