İnsan kalbi öyle birisine muhtaç ki; O'nun, hiçbir şeye muhtaç olmaması lazım...
Hanım hanımcık ol, böyle denecek Leylâ'ya. Ve o da öyle olacak. Çöle düşen Mecnun, Leylâ değil. Leylâ ağlamak için bile bahane bulmak zorunda. Ben öyle miyim ya?
Şirin'in bahtına düşen, uğrunda dağlar delinen olmak olacak, dağları delen değil. Suyu bulmak Ferhâd'ın bahtı.
Aslı, en fazla bir âh, felekleri tutuştursa da. Açılıp kapanan düğme Aslı boyundan ayağa. Yanıp küle dönmek Kerem'in hakkı olacak.
Ben Aslı gibi miyim ya?
Sayfa 82 - TimaşKitabı okuyor
Bahaeddin Veledin Kervanıdır Bu Kervan, Ya Bizimki Nasıl Olurdu?..
Öyle bir kervan ki yükü ne altın, ne gümüştü, ne dünya nimetlerini, ne Hint'in amberini, ne Çin'in ipeklisini taşıyordu.
Bir kervan ki kitap yüklü, bilim yüklüydü, ne koruması, ne kılıcı, hatta ne de kılavuzu vardı.
Koruması Allah, kılıcı inanç, kılavuzu bilim...
Sayfa 26Kitabı okuyor
İnsanlar henüz sevap-günah kavramının ne olduğunu bile kavramamış...
Hiçbir şey ahirete kalmaz merak etmeyin..
Herkesin sınırlı bir yaşam enerjisi vardır. O yaşam enerjisi azaldıkça, insanlar çökmeye ve yaşlanmaya başlar.
Çünkü hücrelerinin hayatta kalabilmesi için beslendiği yaşam enerjisi zamanla ve gittikçe azalmaya başlamıştır..
Bununla
"Sıra öyle uzun ki," diyorum,"sıranın başından sonuna yürümeye karar veren Dostoyevski daha yarısına bile gelmeden Kafka'ya dönüşür."
Kendimi bütün ruhumla unutmanın uykusuna bırakmak istiyordum. Unutmam mümkün olsaydı, unutmak sürekli olsaydı, gözlerim kapansaydı da azar azar uykunun ötesine, mutlak hiçliğe gömülebilseydim, varlığımı artık hissedemez olacağım noktaya varsaydım, bir mürekkep damlasında, bir musiki ahenginde ya da renkli bir ışında erir giderdim ve sonunda dalgalar ve şekiller öyle büyürlerdi ki, hissedilemezin içinde silinir, yok olurlardı. O zaman dileğime kavuşurdum.
Sayfa 35 - Yapı Kredi Yayınları - 31. BaskıKitabı okuyor
Zorlanarak veya istemeyerek de olsa namazna devam et ve öyle anlarda kıldığın namazın değerini bilmek için hep şunu hatırla;
'Cebrail Aleyhisselam iki rekât namaz kılmış
namaz tam 4 bin ahiret senesi sürmüş. Sonra:
Ya Rabbi! Kâinat yaratıldığından beri acaba
böyle namaz kılan başka bir kulun var mi?' diye sormus. Allah (c.c.) buyurmuş:
Ahir zamanda gelecek ümmet-i Muhammed'den bir kulum 2 rekât namaz
kılacak; hatayla, kazayla, her türlü
düşüncelerle, kaç rekât kıldığinı bilmeyerek
kılacak. Onun birkaç dakikada kıldığı 2 rekât, senin 4 bin senede kıldığın namazdan makbul olacak!'
'Ya Rabbi! Neden onların namazları bu kadar kıymetli olacak?'
'Çünkü onlar düşmanımı yıkarak huzuruma
gelecekler. Dünya sevgisinden uzaklaşacaklar, nefislerinin şerrinden kurtulmaya çalışacaklar şeytanın vesvesesine aldanmayıp 'Allahu Ekber' diyecekler!'
İmam-ı Gazali
Bilmezsiniz bu havanın kıymetini siz!.. Allahım! Nedir bu nefes almak biliyor musunuz? Müthiş tatlı bir şey! Hani kana kana su içersin, bazen susuzluktan yandığın zaman ya! Bayılırsın! O su ne tatlı şeydir! İşte hava da öyle... Sudan bin kere tatlı!
Sayfa 76Kitabı okuyor
Sevgilerimizin devamı alışkanlıktan. İlişki öyle bir sahip oluyor ki bize, kaçamıyoruz. Israrla sesini duymak, onunla bir şeyler yapmak ya da her zaman yanında olmak falan istiyoruz.
Kendine yenilmek
Yaşadığımız dünya..
Bir savaş arenası..
Ne ile savaştığımız..
Ya da neyin uğruna..
Önemli değil...
Nasıl savaştığımız önemli..
Kimler ve ne ile savaşırsak savaşalım..
Asıl savaştığımız kendimiziz çünkü..
hayatta kalıplar var... ritimler. bir hayatta kendimizi köşeye kısılmış hissettiğimizde, hüznün, trajedinin, başarısızlığın ya da korkunun, tek bir varoluşun ürünü olduğunu düşünmek çok kolay. yalnızca yaşamanın değil, belli bir şekilde yaşamanın sonucu olduğunu düşünmek. demek istediğim, acıya karşı bağışıklık kazanmamızı sağlayacak bir yaşam tarzı olmadığını anlasak, her şey çok daha kolay olurdu. mutluluğun doğasında acının da olduğunu... tabii ki farklı düzeyler de ve miktarlarda... ama hiçbir hayatta sonsuza kadar saf bir mutluluk içinde olamayız. öyle bir hayat olabileceğini düşünmek ancak yaşadığımız hayattaki mutsuzluğumuzu büyütmeye yarar.
"Sömürü şartlarının kendi kendine sömürünün çözümünü yaratacağına dair tuhaf, kimsenin açıklamaya lüzum görmediği bir inanış var galiba - aksini iddia edince de karşındakini küçümsediğin ya da hor gördüğün düşünülüyor, erbilmişlik taslamak gibi. Ama ya şartlar çözümü yaratmıyorsa? Ya boşu boşuna bekliyorsak, ya insanlar uğradıkları eziyete son verecek araçlara sahip olmadan eziyet çekiyorsa? Ve o araçlara sahip olan bizler de eyleme geçenler eleştirildiği için bir şey yapmayı reddediyor oluyoruz. İyi hoş da, öyle olsa bile eyleme geçtim mi ki? Mazeretim çok yorgun oluşum ve aklıma iyi fikirler gelmemesi. Aslına bakarsan benim derdim hiçbir cevaba sahip değilken başkalarında bütün cevaplar yok diye ona buna gıcık olmam. Ben kimim ki başkalarından tevazu ve açıklık bekliyorum? Dünyaya ne faydam dokunmuş ki karşılığında bunca şey isteyeyim?"
Sayfa 78Kitabı okuyor
