l. Özdeşlik. İki nesne, doğruluk değerleri değişmeksizin aynı yüklemleri alabiliyorsa özdeştir.
_Mantık, mutlak varlığın bilimidir. Varlık, sonsuzluğun tedirginliği dürtülen mutlak tinin kendini evrene açmasıdır. Mantık bilimi, kosmos’un nedeni olan mutlak tini ortaya koymaya çalışır. Mutlak tin, Tanrı’dır, İdea’dır.(Kendinde varlık). Özne ile nesnenin, ideal ile gerçekliğin, sonlu beden ile sonsuz ruhun birliğidir idea. Mantık bilimi mutlak
Tanrı ve evren birdir ya da bir ve aynı şeyin farklı görüntüleridir. Tanrı, özdeşlik perspektifinden görülen evrendir, o herşeydir, çünkü o tek realitedir, onun dışında hiçbir şey yoktur. Evren, bütünsellik perspektifinden kavranan Tanrıdır.
Sayfa 59Kitabı okudu
Önsöz
Fakat özne için nesnelleşmenin yolu kapanmış değildir, sanat eseri öznenin kendini sembolik yoldan mutlak bir özdeşlik olarak tanımasına ve ifade etmesine olanak verecektir.
Sayfa 19Kitabı okudu
_Evren’in tümü bir okyanus gibi bir bütündür. Burada en küçük devinim etkisini ne olursa olsun her uzaklığa yayar.
_Görünür şeyler görünmez olanın görüntüleridir. Yaratıcı yaratılanlarda bir aynadaki gibi karanlıkça görülebilir
_Kötünün azına iyi, iyinin azına kötü karışmıştır.
_Limana yanaştığımı sanırken, tekrar denize açılıyordum.
*****
İslam, hakikati çıplak görmek demektir.
Doğu özdeşlik ve Batı çelişmezlik demekken, İslam, gerçek ve tam akıldır.
*****
Sayfa 100 - Diriliş YayınlarıKitabı okudu
Bir doğa felsefesi için..
Bu kitap, bitkilerin yaşamından yola çıkarak dünya sorusunu tekrar açmayı amaçlıyor. Bunu yapmak eski bir gelenekle tekrar bağ kurmak demektir. Az çok keyfi bir şekilde felsefe dediğimiz şey, başlangıcı itibarıyla dünyanın doğası üzerine bir soruşturma, fizik (peri tês physeos) veya kozmos üzerine (peri kosmou) bir söylem olarak doğdu ve kendini böyle anladı. Bu seçim hiç de tesadüf değildi: Doğayı ve kozmosu düşüncenin ayrıcalıklı nesneleri yapmak, düşüncenin ancak bu nesnelerle yüzleşerek felsefe haline geldiğini örtük biçimde ileri sürmek demekti. İnsan, ancak dünyanın ve doğanın karşısında gerçekten düşünebilir. Dünya ve doğa arasındaki bu özdeşlik sıradan olmaktan uzaktır. Çünkü doğa, insan zihninin etkinliğini önceleyen bir şeyi veya kültüre karşıt bir şeyi değil, her şeyin doğmasını ve oluşa katılmasını sağlayanı, varolan veya var olacak herhangi bir nesne, şey, varlık veya fikrin türeyişinden ve dönüşümünden sorumlu ilkeyi ve kuvveti belirtiyordu. Doğayı ve kozmosu özdeş kılmak, her şeyden önce, doğayı ayrı bir ilke yapmamak ve onun, olan her şeyde kendini ifade ettiğini söylemektir. Diğer yandan, dünya ne bütün nesnelerin mantıksal kümesidir ne de varlıkların metafizik bir toplamıdır; o, doğan ve dönüşen her şeyin içinden geçen fiziksel kuvvettir. Maddesel olan ile maddesel olmayan arasında, tarih ile fizik arasında hiç ayrım yoktur. Daha mikroskobik bir düzeyde, doğa, dünyada olmayı sağlayandır, ve tersinden, bir şeyi dünyaya bağlayan her şey doğasının parçasıdır.
Sayfa 21 - Kültür YayınlarıKitabı okudu
Zihinsel durumlarımızın ve olayların içimizdeki durumlar olduğunu, düzgün bağlantı kurulduğunda bilinçli davranışlarımızın nedeni olduğunu ama aynı zamanda bilim dalında ilgilendiğimiz durum ve olgulardan metafiziksel olarak farklı olmadığını varsayalım. Yani bunlar zihinsel bir madde yerine fiziksel bir madde olan beynin durumlarıdır. Bu kurama 'merkezi durum materyalizmi' (merkezi sinir sisteminde meydana gelen beyin durumları kastediliyor) adı verilir, zihin/beyin tip-tip özdeşlik kuramı ya da indirgemeci fizikselciliktir.
Sayfa 21 - Giriş: Zihin Felsefesinin Doksan YılıKitabı okudu
Ayrıca Eckhart'ın Tanrısı, narsist bir iç yaşama dayalı olarak yaratır. Meister Eckhart, "Tanrı insanı yarattığında, ruhunda, (kendi) benzerinde bir eser yarattı." demektedir. "Yaratmak", ya ratan ile yaratılan arasında içsel bir özdeşlik oluşturur: "Ne [ ... ] yaratıyorsam, kendim ve kendimle ve kendimde yaratırım ve ona tamamen kendi suretimi de katarım." Yaratılan, benim tezahü rümdür. Yarattığım şeyde kendimi görürüm. Bu tezahür yapısı, Tanrı'nın kendisiyle yarattıkları arasındaki ilişkisinin doğasında vardır: "Tanrı, kendini ve kendi doğasını, kendi varlığını ve tan rısallığını sever. (Ancak) Tanrı, (bizzat) kendisini sevdiği bu sev gide, (aynı zamanda) tüm yaratıkları/canlıları (da) sever. [ ... ] Tan rı, kendisinin tadını çıkarır (Sich-Schmecken). Tanrı'nın, kendi sinin tadını çıkardığı bu tadımda, tüm canlıların da tadını çıkarır
Akılda ne özne ne nesne, ne zaman ne mekân vardır. Onun en yüksek yasası, zamansal veya mekânsal bütün mülahazalardan bağımsız olarak doğru olan özdeşlik yasasısıdır (A=A)
Schelling’in özdeşlik felsefesi bir tür panteizm olarak gelişir; pek çok yönüyle Spinoza’nın panteizmini andıran söz konusu özdeşlik felsefesi, bununla birlikte Spinoza’nın ölü, materyalist ve determinist panteizminin tam tersine, doganın canlılığına vurgu yapar. Spinoza’nın etkisi çok aşikâr olmakla birlikte, bu etki Bruno’nun vitalist panteizmin etkisiyle birlikte ve Goethe ile Herder’in vitalist yorumlarının süzgecinden geçerek gelir. Schelling, hayatın organik dünyanın temeli olduğuna inanıyordu. Hayat ilkesini yalnızca organizmalarda değil, fakat doğanın bütün varlıklarında ve yaratmalarında buluyordu. Ona göre, en ilkel varlıkta bile bir hayat gizliydi.
Sayfa 824 - Say Yayınları.
"Bilimin görevi, düşünce ile gerçeklik arasında bir uyum yahut özdeşlik sağlamak değil, gerçeklikten sağlanabilen sistematik deneyimleri tutarlı bir yapı içinde birbirine bağlamak ve bu yapının doğruluğunu giderek artırmaktır."
-Thomas Kuhn, Bilimsel Devrimlerin Yapısı, Kırmızı Yayınları, syf: 21
Sayfa 21Kitabı okuyor
