Prometheus, insanlara ateşi vererek sadece bir ışık yakmadı. O, özgürlüğün ve bilincin kapısını açtı. Bu ateş, insanın kendi yolunu seçme, kendi kaderini belirleme gücünün simgesiydi. Ama şimdi diyoruz ki “Prometheus öldü.” Bu, sadece bir kahramanın ölümü değil; insanın en temel gücünü, özgür iradesini kaybedişinin acı gerçeği.
İnsanlık bu ateşi koruyamadı. Ateş, sadece karanlığı aydınlatmak için verilmedi. İnsan içindeki zincirleri kırmak, kendini aşmak için aldı onu. Ama zamanla özgür iradesini elinden kaydırdı, başkalarının ellerine bıraktı.
Geleneklerin, alışkanlıkların içine sıkıştı. Kendi aklını ve iradesini bırakıp başka faktörlerin kontrolü altına girdiler. Düşüncelerini belli sınırlar içinde hapsedip kendi özgürlüklerini verdiler.
Sonunda ise
Prometheus ile birlikte özgürlük öldü.
Mitler herhangi bir ihtiyacı gidermek üzere ortaya çıkmakta ve ihtiyaç devam ettiği müddetçe yaşamaktadır. Bir şeyin ihtiyaç olarak algılanması ise bütünüyle ideolojiktir. Kendi özgür irademiz sonucu öyle olduğunu sandığımız pek çok tarz, tutum ya da davranış aslında mitler dolayımıyla öğrenilmiş değerlerdir. En öznel yargılarımızda dahi toplumsal etkileşimin izi vardır. Öyle ki mitler aracılığıyla insanlar değil; daima insanlar üzerinden mitler konuşmaktadır.
Fatma
Düşüncelerini özgür bırakmaktan korktuğu dünler, yerini sorumluluk alacak kadar özgür olmak istediği günlere bırakıyordu.
Bugün, kendimizi gerçekleştirdiğimiz inancıyla, kendi özgür irademizle kendimizi sömürüyoruz. Herkesin kendi kendisinin rahibi olduğu külte, benliğe tapınmaya saygı gösteriyoruz.
