Bir çift olarak olmak ve ölmek, kevn ü fesat âleminde birbirlerine eşlik ederler, biri diğerinin mütemmim cüzü olarak hilkatın çatallı düzenine aittirler.
"Kişi doğduğunda ölmek için yeterince yaşlanmış demektir", bu yüzden, şair sözü hilafına hiçbir ölüm "erken ölüm" değildir. Eli kulağındadır ölümün, sanki doğar doğmaz okunmuş salâmız. Haddizatında "ölüm, kend'ölümümdür": bana gelir, beni benden eder. Muntazırdır ölüm, muntazar olmasa da; atlamaz, ıskalamaz, tam zamanında gelir: gölgemin üstüne kapaklanır, kendimi ölürüm.
Sayfa 20Kitabı okuyor
"İmkansızlığın imkanı" olan ölüm, keza eş-imkan olarak gösterir kendini: Hayatı gölge gibi takip eden, ona eş-lik eden ölüm, karşıtı olmak bir yana onunla çift oluşturur. Öte yandan bu eşlikte, bu birbirine eş olmada, hiçbir biçimde birbiriyle çakışma ve özdeşleşme söz konusu değildir. Birbirine ait olan hayat ve ölüm, böyle olmakla kend'oluşuma birlikte-aittir. Başka bir ifadeyle, bir çift olarak hayat ve ölüm, eşliği mümkün kılan bir sıhriyete sahiptir; öte yandansa onlar, çakışmamacasına ayrı ve özdeşlikten uzaktır. Çift-olmada, karşıtlık ve kayıtsızlığın ama aynı zamanda özdeşlik ve aynılığın ötesinde bir-birin-den-olma olarak birbirine-ait-olma söz konusudur: ölüm ve hayat, uyku ve uyanıklık, imkan ve imkansızlık, gök ve yer... birbirlerinden ayrı olmakla birlikte, birbirlerinden olarak birbirlerine aittir. Çiftin birbirine özdeş olmayan, biri diğerinden farklı her bir unsuru, yekdiğerine nispetle izah edilebilir, çünkü bunlar ayrıma rağmen ve/ya ayrımla birlikte, hatta ayrım sayesinde birbirlerine aittir.
Sayfa 19Kitabı okuyor
Kendinin kendine yakınlığı zımnında hep bir mesafeyi barındırır, böylece tamamlanmamışlık, hitama ermemişlik olarak kend'oluş bir yolalma, bir ara-yış'tır.
Sayfa 18Kitabı okuyor
Orada Kimse Var Mı?
ilimcephesi.com/orada-kimse-var...
Özkan Gözel -Kim Bulmuş Ki Yerini,syf:19-26
Bedenin Rüyası
ilimcephesi.com/bedenin-ruyasi/amp
Özkan Gözel -Kim Bulmuş Ki Yerini,syf:95-97
“Meğerki neymiş,” demiş hevesi kursağında kalan, “ah ne aymazım ben, yine görmüşüm bedenin rüyasını.” Hayreti hüznüne baskın, ruh devam etmiş: “Meğer o da hep beni görürmüş rüyasında. Meğer aynı kumaştanmışız ha! Demek, ben ancak onun rüyasında kanat çırpmaktaymışım, vay canına! Bedenin rüyasıymışım ben! Can kafesinde mahpusum yine, o uyanınca.”
Sayfa 97Kitabı okudu
Ölümden değil, yaşamdan yana olmak. Bir ağaç dikmek, bahçeyi çapalamak, ayrıksı otlardan arındırmak, toprağı karıştırmak, havalandırmak, tazelemek. Güneşte yanıp gölgede serinlemek, Bir ağaç altı bulup orada gölgelenmek. Ve kısa bir öğle uykusu: derin ama kısa; ve dinlendirici. Uyandın. Dinlenmişsin. Bir bardak çay, demli. Hafif bir esinti. Tekrar koyul çapalamaya, çabalamaya. “Tohum saç, bitmezse toprak utansın!””* Güneş çekiliyor. Akşam. Evine dön. Kapıyı kapa, rüzgâr dışarıda kalsın. Umut ve dua: Güneş yarın yeniden doğsun. Güneş doğsun ve manasızlığı boğsun. Çapalanan topraktan bir mana filiz versin. Bir sürgün göğe doğru yükselsin, ağır ağır, ama güvenle...
Çabamız bir şeye değsin, değsin ve bir değişimi başlatsın ve bir değer yaratsın. Bir değeri olsun çabamızın. Çabaladığımıza değsin. Toprağa karışan çabamız bir sürgün versin. Bir fidan olsun bu sürgün, bir ağaç, bir orman. Bir orman, kayrana açılan. Güneş şavkısın bu kayranda. Ve biz kayrana karışalım. Parça olalım, bir şeyin parçası.
Sayfa 84Kitabı okudu
Sabah sabah bir bardak çay, demli / Üzerimde uykunun sersemliği. Çayla “merhaba” de sabaha, o seni anlar. Karıştır çayını sabaha karşı, ağır ağır tütsün dumanı. Kekre-hoş tadı çayın, damağında: “Karıştır çayını zaman erisin / Köpük köpük, duman duman erisin.” Sabahlar çayla keyfolunur. Yudum yudum keyfe çayla gelinir sabah sabah. Çayla sabah -tadı öyle çıkar zamanın. Köpük köpük böyle çıkar mahmurluğu gecenin, karıştırıp çayını püskürtürsün böylece gece artıklarını. Yudum yudum, köpük köpük, nefes nefes çek gündüzü kendine, çek onu bir solukta ağır ağır içine. Selametle geceyi, ayaküstü el sıkışıp ve güne merhaba de sıkıca boynuna sarılıp. Güfte belli, beste sana kalmış: Dün dünle gitti cancağızım / Bugün yeni şeyler yapmak lazım.”
En nahâru hayrun min en-nevm.
Sayfa 82Kitabı okudu