“Yeşil Fanila” şiiri
“Sonra gittin.
Birlikte kışlıkları naftalinleyecektik.
Söz vermiştim unutmayacaktım gözlerini
Bir yeşil fanila gibi ipte, alıp ütüleyecektim.
Herkese iyi akşamlar demeyi öğretecektim gözlerine.
Sonra gittin.
Çocuk oldum bir daha, ağladım.
Kaç şiir, kaç kere sular altında kaldı.
Kitaplar, aşk, her şey.
Her şeyi son bir kere daha kurtaramazdım.
Keşke nane şeker gibi mentollü bir buluttan doğaydım
Sonra gittin.
Beyaz bir küf büyüdü evde, tersten yağan kar gibi.
Keşke dünya toz şekeri ile kaplı olsaydı.
Çocuk oldum sonra ağladım, yağmur bile beni ayıpladı.
Söz dedim, söz verdim.
Ruhumu gömdüğüm yer hala belli.
Güneşi özledim, sonra seni
Keşke gölgesine razı bir fesleğen olaydım…”
Sayfa 43Kitabı okudu
Söz dedim, söz verdim.
Ruhumu gömdüğüm yer hala belli.
Güneşi özledim, sonra seni
Keşke gölgesine razı bir fesleğen olaydım...
Sayfa 44 - Metis YayınlarıKitabı okudu
"Ruhumu gömdüğüm yer hala belli.
Güneşi özledim, sonra seni
Keşke gölgesine razı bir fesleğen olaydım."
Sayfa 44 - PdfKitabı okudu
Ruhumu gömdüğüm yer hâlâ belli.
Güneşi özledim, sonra seni
Sayfa 44Kitabı okudu
Sonra gittin ..
… Çocuk oldum sonra ağladım,
yağmur bile beni ayıpladı.
Söz dedim , söz verdim .
Ruhumu gömdüğüm yer hâlâ belli.
Güneşi özledim,
sonra seni ..
Keşke gölgesine razı bir fesleğen olaydım ."
Didem Madak
Grapon Kâğıtları