Sonra arkadaşlarımızdan birkaçı arka arkaya ölüyor. Henüz kırk yaslarında insanlar. Daha güzel yaşamlara duyulan özlem ve bekleyişi onlarla birlikte gömüyoruz. Daha güzel yaşam diye bir şey yok. Daha güzel yaşamlar ötelerde değil. Daha güzel yaşam başka biçimde değil. Güzel yaşam burada. Taksim Alanı’nda. Turşu, pilav, simit, çiçek, kartpostal satan, ayakkabı boyayan siyah kalabalık içinde. Trafik tıkanıklığından yürümeyen arabalar, egzoz kokusu, alana yayılan sidik kokusu, gözlerimiz, duygularımız önünde açılan bu kalabalıktan başka yerde, daha başka biçimde bir güzel yaşam yok. Güzel yaşamın sınırları, ölen, gömülen arkadaşlarımızın yaşadığı kadar.
Özlem her daim var. Kendini insanın yüzüne ``o da olsaydı şimdi burada`` dediğin zamanlarda vuruyor. O olsaydı birlikte yapardık yalnızlığıyla anın tadı kaçıp yüreğine vuruyor özlemin acısı.