Yeni bir başöğretmen atanmış: Zehra. Amanın Allah, sormayın gitsin meziyetlerini. Disiplin, azim, çalışkanlık, özveri, doğruluk, temizlik, fedakarlık... Tüm bu kelimeler sanki Zehra’da kendini buluyor da eksikliğini gidermiş oluyor sanki. Kendine belirlediği ufuk üzerine tutturduğu yolda müstakil bir çizgide ilerliyor hatta öyle ki okulunu dahi bölge halkı “Zehra Abla Mektebi” diye anıyor.
Kitabın ilk kısmında yazar hemen hemen bu minval üzere bahsettiriyor öğretmen hanımdan. Tam bir roman kahramanı ve kamil insan heykeli... Elbette ki bir ‘ama’sı var her şeyde olduğu gibi: acımak duygusu. Hemen herbir tavize kapılarını kapatan başöğretmen kendi doğrularından bir an olsun sapmadan ilerliyor hayat yolunda.
Acımak duygusunun katili olarak babasını - ki baba demeye dahi dili varmıyor- mesul tutuyor. Günlerden bir gün gelen haberde babası - Mürşit Efendi’nin ölüm döşeğinde olduğu, onu sayıkladığı haberini alıyor ve olaylar gelişiveriyor.
Reşat Nuri’nin ince ince, ilmek ilmek işlediği bu kurmaca dünyada gerçekleşen maskeli balo izlencesine gelin siz de bir göz atın.
Önyargılar gerçekten de atom parçalamaktan zor mudur dersiniz?
