Bir şeyleri bitirmek öyle sanıldığı gibi kolay değildi. Bir kitabı bitirdikten sonra bile hüzne kapılan biriydim ben. Hele hikaye güzelse mutluluktan ağladığım bile olurdu. Acıklıysa üzüntüden... Bizim hikayemiz ikincisiydi. Ağlamaktan gözyaşı bezlerim beyaz bayrağı çekmişti. Kapitalizmin iğrenç bir patronu gibi durmadan çalıştırıyordum onları.
“Aşk biraz da bu değil miydi zaten? Bir mikrop , bir enfeksiyon , viral bir hastalık! Vücudun onu kapar ve koca bedenini pelteye çevirir.”
Çevredeki menopozlu teyzelerden bir kaç ayıplama sözü işittim ama Afrika’nın yerel bir dilini duyuyormuş gibi anlamazdan geldim. Benim bildiğim tek dil Tunaca’ydı...
“Kalp , kendi başına hareket eden aldırmaz bir isyancı.”