O gün hotelime dönüp kendi sonsuz hücreme kendimi hapsettiğimde, palyaço kişiliğini çok kolay benimsediğimi fark ettim. Ağlayan ve intihar eden suratıma, sırıtan ve sırıttıran bir surat yapıştırmak bana farklı hissettirmişti.
Sayfa 35Kitabı okudu
Ölüm, sanatçının hep yanındadır, iyi bir papazın dua kitabını koltuğunun altında taşıması gibi.
Evet, görünür oldum ve bir saniyede bütün nefret nazarlarını tepeme topladım. Onlar mutsuzken ben mutluydum ha! Ne büyük günah... Mutlu olduğum için mi palyaço oldum aptallar! Mutlu adamın sırıtma maskesinde ne işi var! Mutlu zaten kendiliğinden sırıtıyor!
Sayfa 27Kitabı okudu
Elbiseleri giydikten sonra yüzümün tam sığmadığı, bir kısmı da kırılmış bir aynayı fark ettim duvarda. Kendime bakmak için kamburca eğilmem gerekiyordu. Ayna önünde de makyaj malzemeleri... Duvarda da bir dergiden yamukça kesilmiş ve de izole bantla duvara el yordamıyla tutturulmuş bir palyaço resmi vardı. Yani ne anlama geliyor? "Kendini buna benzet" demek değil mi?
Sayfa 27Kitabı okudu
Sulu gözlerim bana hep komik gelmiştir ki biraz da bir palyaço gibiyim bakışımla. Palyaço gibi bakmak... Ama gülünç değil, komik...
Sayfa 14Kitabı okudu