(1) Yunan polislerine hâkim bir rejim olan demokrasi ile oligarşinin eleşti risi (Gorgias, Devlet, Yasalar) ve köklü siyasi-toplumsal reform konusunda iki varyasyonlu bir öneri (Devlet, Yasalar); (2) ruhun, kısımlara ayrıldığına ve ölümsüzlüğüne ilişkin teori (Phaidon,
Devlet, Phaidros, Timaios, Yasalar); ahlaki adaletin, mutluluğu elde etmek için gerekli ve yeterli olduğunu öngören eudaimonia [mutluluk] ahlakı;
(3) duyumsanabilir gerçekliğe göre paradigmatik olan, salt düşünülür ebedi nesneler anlamında eidos teorisi (Phaidon, Devlet, Parmenides, Sofist, Timaios);
(4) eidosu tanıma ve gerçekliği düzenli şekilde anlama yöntemi olarak diya lektik anlayışı (Devlet, Phaidros, Parmenides, Sofist);
(5) son olarak, kesin bir kuramsal bileşenden ziyade kapsamlı bir düşünce ya pısı olarak, Platon'un olma, düşünme ve eylemde bulunma alanlarını yüksek ve alçak olmak üzere iki düzeye ayırma eğiliminden söz edebiliriz. Bu eğilim tene linde olma/oluş, bir/çok, ebediyet/zaman, hakiki/sahte, bilgi/görüş, iyi/kötü gibi kutupsal çiftler oluşur; bu çiftlerin unsurları sistematik olarak bir araya gelme eğilimi gösterir, dolayısıyla örneğin ebediyet, hakikat, bilim ve iyi sadece olmakla bağlantılı olabilirken, zıtları olan unsurlar sadece oluşla bağlantılı olabilir.