•Ama ne bileyim,belki bu sefer görünür ruhum dedim. Kırılmaz sanılan beton bir plaka değilim,paramparçayım hatta ayaklarının altında. Gülümseyelim bakma.
Başka yerlerdeyim aslında.Paramparçayım.İyi değilim.Hiçbir şeyim olmadığını söylerken doğru söylemiyorum.Aslında iyi değilim. Ancak yaşanan bazı olaylar,şimdi hissettiklerimi daha da güçlendirdi.Bir zamandan sonra kafamda biriken şeylerin önü alınamaz hale geldi.Gün geçtikçe arttı.Gün geçtikçe ruhumu avuçlarında daha sıkı sarmalamaya başladı.Bir süre sonra bundan kurtulmanın olanaksız olduğuna inanmaya başladım.Bunu hissetmek büsbütün gücümü tüketiyordu.Çaresizlik içinde boyun eğdim.Yaşam artım beni önüne katmış sürüklerken yapabileceğim fazla bir şey yoktu.
||||
Kafamda o kadar çok şey gezinipr ki bazen bunların ne kadarı gerçek ne kadarı kendi kurgularım fark edemiyorum.