içimizde paramparça olup ufacık kırıntılarına kadar bölmüşken hayat, içimizdeki okyanusların en derinlerinde boğulmuşken umutlar, içimizdeki yangınlar acımasızca alev almışken, içimizdeki tüm parçalar, tüm inandıklarımız, tüm dirençlerimiz, tüm dayanaklarımız, tüm çocukluğumuz paramparça olmuşken, içimiz yıkık bir savaş yerini andırırken, içimiz terkedilmiş bomboş bir şehirken, içimiz rüzgarlıyken, içimiz sessizken, içimizdeki depremlerden ve kıyametlerden sonra en ufak bir canlı belirtisi yokken nasıl oluyor da hâlâ ruhumuz içimizde? nasıl oluyor da hâlâ kalbimiz atıyor? hâlâ nasıl nefes alıp nasıl da direniyoruz hayata? bakmayın gülümsediğime, bakmayın ayakta durduğuma, bakmayın dışarıda normal göründüğüme, ben paramparçayım.
ben, yenilgiyim..