...
Yorgunluğum benim pasaklı kontesim..
Gücü en çok kendine yetenim...
.
İVEDİ YALNIZLIK
İstanbul'un havası da günü gününe tutmuyor,
Günü gününe ömür gidiyor.
Değişik olaylar oluyor,
Akıl yoruluyor,
Beden uslanıyor.
Aynı karmaşa,
Aynı yüzler yada aynı senaryolar,
Nietzsche yaşasaydı, biz hiperaktif insandan nefret ederdi.
Çünkü ona göre güçlü ruh, sükunetini koruyan, yavaş , pasaklı, dingil, umursamaz kişilerdir.
Zaman...
Bir bakıyorsunuz etrafınızda sıradanlığın yankıları dolaşıyor.
Hayatın maratonluğu ruhunuzu sarmış adeta.
Yaşlanmış yıllar, az geliyor.
Geçmiş yansıyor, geride kalanlarla birlikte.
Eskiden, neydi ümitler?
Şimdi bu mu, kirli pasaklı eller.
Ne yazık ki kadın vahadan çok serap: Bir yosma çıkmasın karşılarına, Gözleri parlar bilgilerin. Sevgilim derler, canım derler, överler de överler. Saçları ipektir, gözleri yıldız. Nasıl çıldırtır insanı aşk. Canım dedikleri pasaklı bir kız. Düşünür efhärlanırız. Görünce kalbimiz çarpar, kopacak gibi. Dokununca çılgına döneriz. Sonra da sevgilim deriz. Bunun nesi sevgili?
Arkadaşlarım yanlış yapıyoruz; nerede salkım saçak yaşayan, düşüncesiz, pasaklı insan varsa mutlu bence biz de salalım artık.
Barış Kırlangıcı
Titrek kanadında yaz sıcağını üşüten,
Saçları pasaklı kontesinki kadar süpürge,
Yalnızlığımı süpürür yalansız yaşanmışlıklarda.
Şimdi etrafımızda akbaba gibi korkunç,
Nefesindeki o kurban kokusu,
Sunağında yatır beni,
Ne kadar az yaşarsam o kadar iyi.
Gördüm her yerde, her şeyi,
Bir cihan yar etmez bizi,
İki cihan birleşse de ebedi,
Bulamam ben senin gibisini.
Her yanım yara, bere,
Düşmedim ha yerlere,
Yalnızlığımdan olsam da biçare,
Hiçbir şey değmez bunun kadar bu hale.
Bir kuşun Asya'dan Afrika'ya göçü epey zaman alır,
Bir dilek belki de bir duadır Tanrı katında,
Umulmaz mucizeler kabul görür beklenmedik anlarda,
O yüzden bilinmez diyarın bekçisi benim.
Saltanatımızı kurdum çalı, çırpıyla,
Balçıkla sıvanmış bir yuvam olsa da,
Yalansız, lutufsuz bir gönül oysa,
Gel gir kapımdan içeri,
Gönül ocağım seninle tütmekte.