Tüm ihtiyatlılığımdan daha kapsamlı ve daha yaygın, en çevik, en kavrayışlı düşüncelerimden bile daha kavrayışlı bir dikkatin içinde var olduğumu anbean biliyorum.
Hocalar, sevdalılar, ihtiyarlar, kırgınlar, rahipler, her türden kaybolmuşlar ... sanki karşılıklı bir yalnızlığı arar gibidirler. Birbirlerini tanımadan görmekten hoşlanıyor gibi görünen bu insanların kırgınlıkları da bu buluşmaları artık kanıksamış olmalı.
Varoluşu sonsuza dek sürekli olarak bitmek ve bittiğini bilmekten ibaret olan o, olduğu şeyi unutarak, mitine mitin unutuşunu dahil ederek, bu hilenin içinde var olmaya devam etmenin aracını mı bulacaktır?
Teste, içinde Auguste Comte'un ilk yıllarını geçirdiği bir odada, irademin bir sarhoşluk devrinde, kendi şuuruna ermenin garip taşkınlıkları arasında doğdu.
Aşk mı denir her gün aynı yüzünü gösteren, kendini tekrar eden, beklenmedik olandan, bilinmez olandan, imkansız olandan yana sefil düşmüş, en ufak dokunuşa bile nice manalar, tehlikeler ve güçler yükle yen, ruhun, bir insanın sesiyle doymasını sağlayan, gizemli bir şekilde bir anda vazgeçilmez olmuş, sürekli değişim geçiren bir insanın içinde olup bitenlere dair sezgilerimize göre tüm dünyayı daha güzel, daha anlamlı -daha ışıltılı ya da daha tekinsiz- daha kıymetli ya da daha önemsiz kılan her şeyden yana payını uzun zaman önce yitirmiş olana?
Hemen her fırsatta her şeyin benim için sona erdiğine kanaat getiriyor ve tükenmiş olmanın, ıstırap veren bir durumu aydınlatmanın gerginliği içinde, bütün gayretimle kendimi bitiriyordum
Kim bilir içindeki hangi uçurumlara iner o iplere tutunup, kim bilir hangi maceralara atılır zamandan bağımsız, zorlu yarıklarda?
Uzağın uzağındaki ışıklara doğru yol alırken insanlığımız eşlik edemez bize.
Bana en fazla ne ıstırap verdi? Belki de düşüncemi bütünüyle geliştirme -kendimin sonuna kadar gitme- alışkanlığı.
Gidiyor olmanın hissiyatı halen dokunulabilir olan bütün her şeyin yakınlığını yitirmesine sebebiyet veriyor.