Bir Zamanların Radikal İslamcıları...
İslami tutum adına bir dönem en radikal iddialara, zihinleri biçimlendiren yazılara imza atanların bile kişisel çıkarlarından dolayı olmasa bile devletli olmanın ayartıcı iğvasına kapılmaları tam da bu dönemin alamet-i farikası olarak düşünce tarihine geçecektir. Statükoyla özdeşleşerek sağcılaşan, artık devletliler nezdinde kalem oynatan, iş eyleyen kalem erbabının ve sivil yapıların kamburu sırtlanma ya da gönüllü eski köke payanda oluş halleri etrafımızda bolca görülmeye başladı. Hayra alamet değil.
Sayfa 162 - Büyüyen AyKitabı okudu
Teklif Sahibi Olmak..!
Teklif sahibi olmak, sorumluluğu da yüklenebilmek demektir. Çözüm üretmek; dinamik, temelli bir düşünce sistematiğine, ahlaki bir erdeme ve adalet duygusuna sahip olmayı gerektirir.
Statükoya eklemlenmek, eski köke payanda olmayı kabullenmek demektir.
Alternatif bir hareket, düşünce ‘devletleştikçe’ dinamizmini kaybeder. Devlet denilen müesses nizamla özdeşleştikçe muhalif olma yeteneğini, refleksini, yani alternatif olma imkanını kaybeder.
Türkiye’de Müslüman bilinciyle, işgal ettiği yerin farkında olarak, bu memlekette, yeryüzünde kendini konumlandırma iddiasındaki her fert, her hareket, her düşüncenin yüzleşmek zorunda olduğu temel meselelerden biri, güç ve iktidar olgusu karşısındaki tutumudur. Güç ve iktidarın salt ekonomik ve siyasal pozisyonla alakalı olmadığı göz önüne alındığında bu durum temel insanlık sınavından başka bir şey de değildir.
Sayfa 160 - Büyüyen AyKitabı okudu
- Ən çox bilirsən, kimlərə yazığım gəlir? Tamam ayrı bir kitabın personajıyla evlənən personajlara. Bax, məncə, bu artıq faciədir. İndi fikirləş ki, ciddi bir yazıçının romanından gəlmiş sanballı obraz, bilərəkdən, ya bilməyərəkdən, təsadüfən, ya məcburi şəkildə hansısa bulvar ədəbiyyatı sayılan personajla ailə qurur. Ya da lap götürək böyük, amma bir-birinə zidd olan əsərlərin qəhrəmanlarını.
Dostoyevskinin Raskolnikovuyla Dümanın Miledisi sevgilidir (qadın kinayəli şəkildə gülümsünür).
Raskolnikovu barmağında oyanadardı Miledi...
Belə baxanda nə qədər personaj öz əsərlərindəki obrazları tapa bilməyib başqalarıyla bir yerdədir. Adamın lap yazığı gəlir onlara.
- O qədər yalanlar eşidir, o qədər bəhanələr uydurur və o qədər əsası olmayan xəyallar qururuq ki, hardan gəldiyimizi, əslində kim olduğumuzu və niyə yaşadığımızı unuduruq. Hamımız sehrli hərflərdən düzəldilmiş varlıqlarıq. Əslində, öz kitabımızın personajlarını tapmaqdan ötrü yaşayırıq. Şərt o deyil ki, sən kitabın qəhrəmanı olasan, bəlkə də, kitabda balaca epizodik, dekor üçün yazılmış bir obrazsan. Əsas odur ki, yer üzünə düşəndən sonra hansı kitabdan qopub gəlmisənsə, həmin əsərdəki personajları tapa biləsən. Əsl xoşbəxtlik də, məncə budur.
- Sən də, mən də personajıq və hansı kitabdan düşmüşüksə, ömrümüz həmin kitabın o biri obrazlarını axtarmaqla keçir. Bəzən tapmaq olur, bəzən də yox. Elə tənha, yarımçıq, naqis şəkildə yaşayırıq. Bəs tapmaq üçün bizə nə lazımdır? Onu mən bilmirəm. Axı mən özüm də hələ tək-tənhayam.
Heç kimi tapa bilməmişəm...
Dama-divara çıxıb qanad çalan, üzünü günəşə tutub banlayan ağ, qırmızı xoruzlar, doqqazda eşələnən al-əlvan fərələr, qırt-qırt edən, analarının yanında xırdaca göbələk kimi görünən, civildəşən sarı cücələr nə qədər xoşbəxtdirlər.
Onlara çörəyi cirə ilə vermirlər. Analarından ayırmırlar, isti yataqdan qovmurlar. Xış dərinə batanda onlar yıxılmırlar. Ayaqlarını zəncir kəsmir. Gözlərinə qılçıq dolmur...
Sayfa 66 - Kitab KlubuKitabı okudu
