Yetim kalmış çiçekler sana meftun bakardı Yuvanda gülkurusu bakışların kokardı Tenhâda çoğaltırdın gözlerini kimsesiz Gözlerin başkaları için ağlardı sessiz
Bereket dağıtırdın çocukların kalbine Sonbaharına erip döndürüldün Rabb’ine
Büyük bir şehirde, zira küçük şehirlerde yoksulların oturduğu birkaç evden başka bir şey yoktur, yalnızca büyükşehirlerde olur sokaklar, hem de sonsuza uzanan, benim gibi insanların kafa kafaya geldiği karanlık sokaklar.
“İnsan doğası gereği kibre meyillidir. Aramızda gerçek ya da değil, meziyetlerinden dolayı kibir duygusu taşımayan pek az kimse vardır. Gurur ve kibir kelimeleri çoğunlukla birbirine karıştırılsa da gerçekte başka şeylerdir. Bir insan kibirli olmadan da gururlu olabilir. Gurur daha çok nefsimize karşı duyduğumuz saygıyla ilgilidir; kibir ise başkalarının bize duymasını istediğimiz saygıyla.”