Dün Berlin’de geçirdiğim Nisan ayının ilk pazar gününde artık bundan böyle acıları mutluluk olarak nitelendirmeye karar verdim. Yaşamımın en mutlu anlarında da aynı güçle acıyı duymadım mı. Ve acıların ötesinde bir beklenti vardı: Kendi dünyamın beklentisi. Kendi odamda içebileceğim sabah çayının beklentisi. Sinir hastanelerinin kantinlerinde, teneke çayı, kendi odamda içmek istiyordum. Kimse senin kadar güzel, hiç kimse senin kadar canlı gitmedi ölüme.
İki oda, bir salon, yarım hayat
Taze çay var. Başımı evet anlamında sallıyorum. Cayi önemsiz birşeymiş gibi en sonda söyledi ama... aslında o tamamı çay için dedigimi çok iyi biliyor.
Salonda çay kaşıkları singirdiyor, kadınlar gulusuyor. Zülfiye Hanımın tiz sesini duyuyorum: pazar dönüşü görmüşler anacim diyor, kirazcilarin ayşen var ya hani? He var diyor annem. Berber aliyle kiristiriyormus. Annem deme yahu diyor.
Parmak uclarima basarak mutfağa gidiyorum. Dışarda güneş parlıyor. Insanlar geçiyor ellerinde torbalarla. Hızlı Hızlı, sert adimlarla. Ter içind E yürüyorlar.
Sayfa 78Kitabı okudu
(...) Nisan ayının ilk pazar gününde artık bundan böyle acıları mutluluk olarak nitelendirmeye karar verdim. Yaşamımın en mutlu anlarında da aynı güçle acıyı duymadım mı. Ve acıların ötesinde bir bir beklenti vardı: Kendi dünyamın beklentisi. Kendi odamda içebileceğim sabah çayının beklentisi. Sinir hastanelerinin kantinlerinde, teneke çayı, kendi odamda içmek istiyordum. Kimse senin kadar güzel, hiç kimse senin kadar canlı gitmedi ölüme.
Sayfa 7 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu
ORHAN VELİ'NİN İLK AŞKI
Nasıl da sessizce yaklaşır, saklanırdım arkasına
Belki, belli mı olur, pencereye çıkarsın yüzün yanar
Kokun şöyle bir dolanır mahalleyi, herkes anlar ki
Uyanmışsın çayı demlemişsin yaşın on beşe dayanmış
Okula gitmemişim bu sabah, kıravatımı gevşetmiş
Yeni terleyen bıyıklarımı burma telâşındayım
Hani şöyle bir gülsen şehrin bütün meydanları aydınlanacak
Nasıl da sessizce yaklaşır, saklanırdım arkasına
Üstümde annemin ördüğü kazak, altımda pazar pantolonu
Hâlâ hayattaysa sokağımızdaki dut ağacı
Benim için öp onu.
#Küçük İskender
Sayfa 141 - Kültür Yayınları
orhan veli'nin ilk aşkı
"Nasıl da sessizce yaklaşır, saklanırdım arkasına
Belki, belli mi olur, pencereye çıkarsın yüzün yanar
Kokun şöyle bir dolanır mahalleyi, herkes anlar ki
Uyanmışsın, çayı demlemişsin, yaşın on beşe dayanmış
Okula gitmemişim bu sabah, kravatımı gevşetmiş
yeni terleyen bıyıklarımı burma telaşındayım
Hani şöyle bir gülsen,
Şehrin bütün meydanları aydınlanacak
Nasıl da sessizce yaklaşır, saklanırdım arkasına
Üstümde annemin ördüğü kazak,
Altımda pazar pantolonu
Hala hayattaysa sokağınızdaki dut ağacı
Benim için öp onu"
Sayfa 36 - Can yayınlarıKitabı okudu
Dün Berlin’de geçirdiğim Nisan ayının ilk pazar gününde artık bundan böyle acıları mutluluk olarak nitelendirmeye karar verdim. Yaşamımın en mutlu anlarında da aynı güçle acıyı duymadım mı. Ve acıların ötesinde bir beklenti vardı: Kendi dünyamın beklentisi. Kendi odamda içebileceğim sabah çayının beklentisi. Sinir hastanelerinin kantinlerinde, teneke çayı, kendi odamda içmek istiyordum. Kimse senin kadar güzel, hiç kimse senin kadar canlı gitmedi ölüme.