Tüm insanlar aynıdır: kendileri bir başkasının cebinden alırken yüzleri aydınlanır, gülümserler, ama kaybetme sırası onlara geldiğinde yastaymış gibi ağlarlar.
O günlerde annem bana sık sık ,“Mutlu olduğun sürece fakir olmak utanılacak bir şey değildir “ derdi. Beni teselli etmeye çalışıyordu. bu kadar acı çekmemin nedeninin yoksulluk olduğunu düşünüyordu. Aslında yüreğimde sadece babamın acısı vardı.
