Kızılderililer, fotoğrafların insan ruhunu hapsettiğine inanırlarmış. Hayır. Bence asıl yazıdır insanın ruhunu hapseden, duygularını yakalayan ve onu çırılçıplak maskesiz ortaya seren.
Optimist YayınlarıKitabı okudu
İran
İran’da bira var. Köpek yok. Yollar güzel. Bizde bu tura çıkacak cesaret var. Ancak buz gibi biraya evet diyecek cesaret yok. Hava çok sıcak.
Optimist YayınlarıKitabı okudu
Hapishane ya da akıl hastanesi duvarı kadar yüksek duvarlar. Bedeni değil, beyinleri hapseden sözde eğitim kurumları. Bazı ülkelerdeki çağdaş okullardan ne kadar farklı. Yok bunlara duvar denmez. Sur desek yeridir. Bu duvarların içinde özgürlük, bilim, aydınlanma öğretilebilir mi, şüpheliyim.
Optimist YayınlarıKitabı okudu
Dünyanın her yerinde önyargılı insanlar yaşıyor. Bunların gençler olması ise asıl felaket.Muhtemelen hobisi, eğlencesi olmayan, sporla uğraşmayan gençlerdir bunlar. Oysa altlarına birer bisiklet verilse, emek, hoşgörü, aklına, bedenine hükmetmek, sakin olmak konusunda ne kadar çok geliştirebilirler kendilerini. Hedefi olmayan gemiler gibi, serseri mayınlar gibi patlayacak, çarpacak yer aramaları ne kötü.
Optimist YayınlarıKitabı okudu
“Başkalarının gürültüsünün, kalbimizin sesini duymamızı engellemesine izin vermeyeceğiz.”
Optimist YayınlarıKitabı okudu
Horatius’un binlerce yıldan süzülüp gelen “Anı yaşa.” (Carpe diem) sözü tam bu anda ne kadar doğru ve anlamlı. Dün geçti, yarın yok ve bugün de her an son bulabilir. Kendini patlatan bir manyak sizi her şeyden, en sevdiğinizden koparabilir. Sevdiği hiçbir şey olmayan biri, beni sevdiğim her şeyden ayrı kılacaktı neredeyse. Birkaç on metre ve birkaç saniye aslında ne kadar da önemli.
Optimist YayınlarıKitabı okudu
Bisiklet;
Ellerinizi bırakıp kollarınızı kanat gibi açtığınızda, gerçekten uçtuğunuzu sanmanızı sağlar.
Bisiklet nedir?
“Hiçbir şey.”
Birkaç pedaldan sonra ise,
“Her şey.”
İnsanlar meğer iki dil konuşuyormuş;
Almanca, Hintçe, Rusça, Türkçe falan değil. Destekleyen dil. Köstekleyen dil.
Dört metre duvar üzerine iki metre de dikenli tel ve bunlara rağmen okuldan kaçmayı beceren bizler. Neden önce içeri girip, sonra kaçmak için bu kadar uğraşıyorduk ki?
Bu çocuklara arkadan bakıldığında, vücutları görünmüyor, sanki koca bir okul çantasının başı ve ayakları varmış gibi görünüyor. Sanki “Yürüyen çantalar” okula gidiyorlar.
Hayallerimiz belki de bir sonraki tepenin arkasında bekliyordur.