Hayallerimiz belki de bir sonraki tepenin arkasında bekliyordur.
Taşı delen suyun gücü değil dalgaların sürekliliğidir.
Neden Yunan, Rus, Çin alfabesi günümüze kadar gelmiştir de Orhun, Hitit, Mısır yazıları yaşayamamıştır?
Kızılderililer, fotoğrafların insan ruhunu hapsettiğine inanırlarmış.
Hayır. Bence asıl yazıdır insanın ruhunu hapseden, duygularını yakalayan ve onu çırılçıplak maskesiz ortaya seren.
Hayranım böyle insanlara...
Shakespeare'in dediği üzere
" Hayat bir oyun sahnesi!"
Biz bu sahnede figüran olmak yerine başrolde oynamayı ve uzun matraj bir yol filmi çekmeyi terçih ettik.
Iş, ev, alışveriş üçgeninde geçen hayatımızda hayaller hep erteleniyordu.
Bazı kişilerse, şu an oturdukları yerde muhtemelen televizyon izlerken, değişmeyen bayağı muhabbetlerine devam ederken, gerçekte hayatın akıp gittiğinin farkındalar, ama harekete geçemedikleri için uçamayan ve çaresizce bekleyen bir akbaba gibi, önlerine düşecek bir heyecan kırıntısından, sözde sanatçıların yaşamlarından, magazin gündeminden bir parça eğlence bekliyorlar. Leş eğlencesi.
Biz yarın yine yollara saldıracağız, hayata sarılacağız...
Rahmetli Barış Manço'nun sık tekrarladığı bir Mevlana özdeyişi vardı:
"Aynı dili konuşanlar değil, aynı duyguları paylaşanlar anlaşabilir."
..."Carpe diem" için. Yüreğimizde kim olduğumuzu bulmak için yoldayız.
Dört duvar üzerine iki metre de dikenli tel ve bunlara rağmen okuldan kaçmayı beceren bizler.
Neden önce içeri girip, sonra kaçmak için bu kadar uğraşıyorduk ki?
Iran'da bira var. Köpek yok. Yollar güzel. Bizde bu tura çikacak cesaret var. Ancak buz gibi biraya evet diyecek cesaret yok.