Şöyle denir; Beni sevmiyordun bilirdim, sev diye de kızmadım, sevmiyordun diye hiçte kızmazdım sana, ama çok ağlardım. Göz yaşım beyaz bedenimi yıkardı adeta, durmaz düşünürdüm çıldırmışçasına. Bana değil onlara aitsin. Bilirdim acı gerçekleri de ben... kafamın dikine giderdim ya hep bu cenazem olurdu benim. Git de derdim sana kapı hep aralıktı aslında, gidiyorum derdin bana, gitme diye yalvarırdım sana. Ne fayda seni durdurmaya, ne fayda sana yalvarmaya , gitmen kalbimi çok kırdı, çokta yıprattı aslında. Ama büyüdüm peki ne fayda dolu kafamı sana çalışmak için hep zorladığımda boş konuşurdum hep karşında, sonra çıkıp derdin seni sevmiyorum kadın. Sonra beyaz bedenimi yine yıkardı yaşlar ama ne fayda...
Her çiftte olan biz farklıyız hissi
Biz onlara benzemeyiz! Peki neden? Çünkü... Çünkü sen varsın benim yanımda ve ben varım senin yanında, bu yüzden işte...
John Steinbeck
Hayat memat meselesine dönüştürebiliyoruz midemize ait meseleleri. Konserve yapamamışsa bir kadın, vicdanen kendini huzursuz ve noksan hissedebiliyor...
Peki ya kalp ve ruhumuzun gıdası konusunda ne kadar hazırlığımız var?
Geçen yıl geride kaldı ve gitti. Bizi bekleyen yıla ait, ruhumuzu ve kalbimizi ilgilendiren planlarımız var mı?
Peki, şimdi eve nasıl gideceğiz? dedi alçak sesle. Çocuk kendini korkunç derecede küçük, korkunç derecede yalnız ve yitik hissetti. Burada bir o vardı, bir de dağlar, her tarafta dağlar, ulu dağlar...
