Tamirci Çırağı
On yedi yaşında hayalleri ve umutları elinden alınan bir çocuktum. Mutsuzdum. "Mutsuzluğumun sebebi ne olabilir?" diye sürekli düşünüyordum. Liseye başladığım yıl, birçok Türk babasının oğullarını okula motive etme amaçlı söylediği, "Okumazsan seni sanayiye veririm" sözünü babam da beni motive etmek amacıyla söylemişti. Genelde
"Öğretmeni soruyor çocuğa:
-Canlılar kaça ayrılır?
-Dörde ayrılır öğretmenim" diyor çocuk.
-Bana yanlış gibi geldi ama say bakalım.
-Bitkiler, hayvanlar, insanlar, çocuklar
-Çocuklar da insan değil mi oğlum?
-Haklısınız, o zaman canlılar üçe ayrılır öğretmenim...
-Peki şimdi yeniden say bakalım...
-Bitkiler, hayvanlar ve çocuklar...
-Oğlum insanlara ne oldu?
-Düşünebilenlenleri hep çocuk kaldılar, düşünemeyenleri de hayvanlaştılar öğretmenim.
~Alıntı~
Evet, çok konuşma.!
“Çevremdeki her şeyin sıradanlaşmaya başladığını fark ettiğimde büyüdüğümü anladım. Çocukken her şey farklı gelirdi bana. Ota, boka, çiçeğe, uçağa, babamın çakmağına, kerpiç evimizin toprak damına... Her şeye şaşırır, hayretle bakar, bitmeyen sorularla etrafımda kim varsa bunaltırdım. Allah babamdan da mı büyük diye sormuştum bir keresinde dayıma,
Poyraz Karayel
Anneleri hep kadınlardan seçiyorlar, ne ilginç. Size annemi hiç anlatmadım mesela. Pek konuşmazdı ama saçları ıhlamur kokardı. Pek kitap okumazdı ama harika çamaşır asardı. Annem gidince kalbime iyi bakamadım, erken kurudu Albayım. Kalbimde bir sızı, bilincimde bir çatlak, zihnimde bir uyuşma. Aşık olduğum ilk kadın coğrafya öğretmenim.
Öğretmeni soruyor çocuğa:
– Canlılar kaça ayrılır?
– Dörde ayrılır öğretmenim, diyor çocuk..
– Bana yanlış gibi geldi ama say bakalım…
– Bitkiler, Hayvanlar, İnsanlar, Çocuklar…
– Çocuklar da insan değil mi oğlum?
– Haklısınız, o zaman canlılar üçe ayrılır
Öğretmenim…
– Peki, şimdi yeniden say bakalım…
– Bitkiler, Hayvanlar ve Çocuklar…
– Oğlum insanlara ne oldu?
– Düşünebilenleri hep çocuk kaldılar, düşünemeyenleri de hayvanlaştılar öğretmenim.
Halil Cibran
Kalbimiz Allaha aittir.
Bugün canımın içi öğrencilerime kalp kırmanın ve kırdıktan sonra özür dilemenin sonuçlarını somut olarak anlattım.
Sınıfta bir A4 kağıdını kalp şeklinde kestim ve konuşmaya başladım. Bir insana kötü sözler söyler, kalbini kırar, incitici davranışlar yapar ne de olsa kırılmaz diye düşünerek bu davranışlara devam ederseniz, ne kadar özür dilerseniz de dileyin o kalp bir daha eskisi gibi olmaz.
Kalbi avucumda toplayarak buruşturdum. Ve tekrar eskisi gibi olabilir mi diye düzelttim.
"Buruşuk öğretmenim " dediler.
Peki, kalbimiz kime aittir? diye sordum. Önce bize diyenler oldu. Aralarından biri doğru adresi bilen bir çocuktu.
Allaha. Bizi Yaradana.
Kalbimiz Allaha aittir. Allahın evidir. Onu kırmak kabeyi kırmak gibidir. Bir arkadaşınızı, annenizi, babanızı, kardeşinizi istemeden dahi üzdüyseniz özür dileyin. Eğer bir insan kalbimizi kırdıysa, üzdüyse ve size kötülük etmeye devam ediyorsa Allah o kişiyi sizden uzaklaştırır. Bırakın uzaklaşsın, uzaklaştırsın ve siz üzülmeyin. Çünkü kalbiniz Allaha ait. Sizin kalbiniz kıymet bilenler ile her daim çiçek açacaktır. Saniyeler sonrası için garantimiz yokken üç günlük dünya için kalp kıranlardan olmayın.
Biliyorum ki büyüselerde benim bu anlattıklarımı unutmayan öğrencilerim olucak. Çünkü Rabbimin rızasıyla dökülen sözlerimdi bunlar. Ramazan günlerinde kalbimden dökülen bu sözleri anlatmayı nasip eden güzel Allahıma şükürler olsun.
19 Mart 2024