“Umudun yara olduğunu bilmiyor musunuz? Ee, o halde ne biliyorsunuz?” Yarına yaslanmış hayatlar içinde umudu geleceğe devredip yaşarız. Umut ve yaşam asla şu an ve şimdide değildir. Oysa değiştirebildiğimiz tek gerçek an bu andır. Geçmişi değiştirmek tanrının bile elinde değildir. Ve zaman ise başka bir algısal düzlemdir. Çizgisel bir hale getirip
Gezinti veya gezmek yürümenin bir şekli. Genellikle gamsız öfkesiz bir eylem. Bir anlamlandırma çabasından çok gözlemleme, keyfini çıkarma, huzur arama ve mutlu olma çabası. Oysa bunun başına bir kelime eklenirse ve bu kelime biraz sert, melankolik ve varoluşsal olursa o zaman işler değişir. Bahar gezintisi demek ile yalnız gezinti demek arasında
“Hiçbir ütopya, toplumun bütün bireylerine sonsuza dek tatmin sağlayamaz.
Maddi şartları iyileşen insanlık, gözünü daha yükseklere diker, bir zamanlar rüyasında bile göremeyeceği güç ve mülke burun kıvırmaya başlar. Dış dünya onlara her şeyi sunmuş olsa olsa bile, insanların akıllarındaki sorular ve kalplerindeki özlem susmak bilmez.” Aslında
“Çocukların anne babalarının iç hayatını anlama kabiliyetleri sınırlıdır, onu kendi öznelliklerinin merceğinden algılar ve sadece kendilerini etkilediği ölçüde anlarlar. Çocuklar bu bakımdan son derece kalın kafalıdır”. Hayata eksik ve bağımlı olarak başlamak bizi bir çok şeye mahkum bir varoluş sunar. Bu istesek de istemesek de başımıza gelir.
Bilim ve kurgu. İki kavramı kapsayan her türlü ürün bir heyecan bir bilinmezlik bir sorgu bir gelecek kaygısı içerir. Bir kısmı şimdiden çıkıp bir ütopya yaratır, bir kısmı da korkunç kıyamet senaryoları, kıyamet sonrası bir vahşi distopyaya evrilir. Aslında pek çok öncülü bu ürünlerde görmek mümkün. Tıpkı atom kelimesinin antik yunana dayanması
Amerika özgürlükler ülkesi. Lanse edilen tüm o şaşalı cümleleri ardında saklı bir tarikatlar, şehler ülkesi. Kurucuları başta olmak üzere bir çok gizli ve ya yarı gizli örgütün hüküm sürdüğü bir “kardeşlik” toplumu. Dayanışmanın önemini vurgulayıp duran ‘birey’sel bir toplum. Aslında liberal bir birlikteliğin rol modeli. Bir persona aslında gerçek
Korku hikayeleri, gerçeküstü bir sürü kavramı barındırır. Paranormal hareketler, klozetten çıkan kafa, spermsiz yaratıldığı için ve annenin ikame “baba” bulamamasından kaynaklı doğum aşamasında pelteye dönüşen bebek, altın yumurtlayan tavuğa benzer tilki… Yazarın bir diyeceği var bu kısa öykülerde. Klozetten çıkan ve kan dışkı salya ve idrardan
“Koruğ” veya “tabu” insan davranışlarının belli alanlara ya da belli normlarla ilişkili olarak kutsal veya dokunulmaz olarak tanımlanmış oldukça güçlü sosyal yasaklara denir. “Kutsal” nesnelerde olduğu gibi çelişkili bir yapısı vardır, iki karşıt anlamı da taşır. Hem "kutsal" hem "kirlenmiş" şeyler tabu olabilirler. Örneğin
İbrani dinlerin hemen hepsinde bulunan kutsal metinlerde ortak bir ibare vardır: “Ve tanrı ‘insan’ı kendi suretinde yarattı. İnsanları erkek ve dişi olarak yarattı… kendi ruhundan bir ‘ruh’ üfledi.” Yaradılışın metafizikle teması böyle başlar ve devamında da bir sürü başka yakınlaşma görülür. Bunlardan; doğaüstü güçler, açıklanamayan gizler, ölüm
Bir kırılma anı pekala bir yangın olabilir. İnsan hayatını alt üst eden illa çok büyük olaylar olmak zorunda değildir. Birkaç günlük bilinç kaybı tüm algı sistemimizi değiştirebilir. Geçmişte hatırladıklarımızla veya yaşadıklarımızla oluşturduğumuz şimdi ve planladığımız gelecek büyük bir kandırmacanın ürünü olabilir. Ya da bir üstü örtülmüş
“Ferman padişahınsa dağlar bizimdir.” Aslında bu bir isyan nidası gibi görünse de bir gerçekliğin ifadesidir. Devlet gücü tüm ülkeye tam kesintisiz ve adaletli bir şekilde sirayet edemez. Bu hiçbir zaman ve hiçbir coğrafyada mümkün değildir. J. J. Rousseau “Toplum Sözleşmesi” eserinde şöyle der: “Bu toplumlarda baş bir baba, halk da çocuklar
Toplum sözleşmesi’de J. J. Rousseau “Seninle öyle bir sözleşme yapacağım ki, hep benim iyiliğime ve senin zararına olacak; keyfim istediği sürece ben uyacağım, yine keyfim istediği sürece sen uyacaksın ona” der. Yapıyı oluşturan sözleşmenin tek taraflı okduğu çok barizdir. Bir feda sistemi sayesinde toplumsal sözleşme yapabiliriz. İktidar kazanan
“Dışarıda bırakılmak içeride kapatılmakla aynı şeydir” der Foucault. “Haneler”in kaderi hiç değişmiyor bir şeyleri dışarda bırakmak izole etmek için kullanıyoruz dört duvar “daire”leri. Dairenin köişelerine atıyoruz her türlü “ahraz”ı. Yapı taşı toplum olanın bireyi bir öznel gerçek olarak görmesi mümkün değildir zaten. Dokuya uymayan her türlü
“Güzellik” bir kavram olarak her zaman tartışmalıdır ve bence zamanın ruhunun bu kadar içinde olduğu başka pek az kavram vardır. Bir görelilik durumu içinde aykırı kavramını da kapsar. Bir değerler sistemi içinde varlığımızı devam ettirirken “paha” biçtiğimiz hemen her şeyi öğreti eğilim geçmiş ortak kültüre göre değerlendiririz. “Paha biçilemez” olansa kişiyle ilintilidir. Bir ressamın tablosunun pahasını biçen başkalarıdır ve biz buna seyirci olmak dışında elimizden bir şey gelmez. Oysa kendi hayatımız ve çevremizde olup bitenle ilgili tüm değerler sistemi bize aittir. Şizofrenik paronoid bir yaklaşım sergilememiz birini zarara sokmuyorsa hiçbir sakıncası yoktur. Zekamız yaşadıklarımız eğitimimiz çevremiz eğlimlerimiz tüm bu paha sistemini birebir etkiler. Ortaya çıkan ise başkaları tarafında eleştirilen yerden yere vurulan aşağılanan bir hayat tarzı olabilir. Ne gam… Heteroseksüel normatif bir doku içinde homoseksüel bir ozan Küçük İskender. Kelimelerle oynarken en az erkeklerle seks yapnaktan keyif aldığı kadar keyif alıyor. Bir zeki doktor adayı bir öteki. Üçüncü bir tür olarak şizofrenik paranoid isyankar bir tavra sahip. Okurken sinirlenebilecrğiniz hak verebilieceğiniz karşı çıkabileceğiniz bir sürü mısrada varlığını hissettiyor Küçük İskender. Kendini dayatıyor size ve bu sizi rahatsız etmiyor çoğu zaman. Durup bir daha okuyorsunuz bir duraksama yaşayıp belki bir bakış açısı yakalıyorsunuz.
“Aldatmak” kelime olarak kavram olarak üstünde tepinilen ve her kesim ve sosyal bilimle uğraşan her insanın üzerinde illa bir görüşünün olduğu bir şekilsiz buluttur. İlk akla gelen iki insanın birbirini kandırması veya kandırma çabası gibi görünse de bu kavram sadece iki insana indirmek robinson ve cuma’yı gözlemleyip fikir yürütmek gibidir. İnsan
