Akış
Ara
Mesajlar
Bildirimler
Kaydedilenler
Ne Okusam?
Profil
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.17
Kaderin Çağrısı karşısında Saydam Olun
Er ya da geç bir şey bizi belirli bir yola çağırır gibi görünüyor.
Bu "bir şeyi" çocukluğunuzdaki bir işaret gibi anımsayabilirsiniz; beklenmedik bir dürtü, bir hayranlık, olayların gidişinde bir belirti gibi algılanacak tuhaf bir değişiklik, bunu yapmak zorundayım, ben buna sahip olmalıyım duygusu vermiştir. Ben buyum ... Eğer bu
Sayfa 72 - Altın Kitaplar Yayınevi 5. Basım James HillmanKitabı okuyor
Sınırlayıcı inançların üstesinden gelmek
"Bir buzdağı ne kadar kök salmışsa, hayatınıza o derece zarar verir. Bunu programınızda kaos yaratarak, bir diyete başarılı bir şekilde bağlı kalmanızın önüne geçerek ya da sizi fırsatları yakalamaktan alıkoyarak ve daha bir çok şekilde yapabilir." Ve belki de en önemlisi şöyle diyorlar:"𝑩𝒖𝒛𝒅𝒂𝒈̆𝜾𝒎𝜾𝒛𝒂 𝒉𝒂̂𝒌𝒊𝒎 𝒐𝒍𝒂𝒃𝒊𝒍𝒊𝒓𝒔𝒆𝒌, 𝒅𝒖𝒚𝒈𝒖𝒍𝒂𝒓𝜾𝒎𝜾𝒛 𝒗𝒆 𝒚𝒂𝒔̧𝒂𝒎𝒍𝒂𝒓𝜾𝒎𝜾𝒛 𝒖̈𝒛𝒆𝒓𝒊𝒏𝒅𝒆 𝒎𝒖𝒂𝒛𝒛𝒂𝒎 𝒃𝒊𝒓 𝒌𝒐𝒏𝒕𝒓𝒐𝒍 𝒆𝒍𝒅𝒆 𝒆𝒅𝒆𝒓𝒊𝒛. Şöyle ki bir buzdağını eritirseniz, onun neden olduğu tüm aşağı havza akıntıları da ortadan kalkar."
"The more entrenched an iceberg is, the more it damages your life. It can do this by creating chaos in your schedule, preventing you from successfully sticking to a diet, or preventing you from seizing opportunities, among many other ways." And perhaps most importantly, they say: "𝑰𝒇 𝒘𝒆 𝒄𝒂𝒏 𝒎𝒂𝒔𝒕𝒆𝒓 𝒐𝒖𝒓 𝒊𝒄𝒆𝒃𝒆𝒓𝒈𝒔, 𝒘𝒆 𝒈𝒂𝒊𝒏 𝒕𝒓𝒆𝒎𝒆𝒏𝒅𝒐𝒖𝒔 𝒄𝒐𝒏𝒕𝒓𝒐𝒍 𝒐𝒗𝒆𝒓 𝒆𝒎𝒐𝒕𝒊𝒐𝒏𝒔 𝒂𝒏𝒅 𝒐𝒖𝒓 𝒍𝒊𝒗𝒆𝒔. If you melt an iceberg, all downstream currents caused by it disappear."
Sınırsız S.125
Make me cry
Perhaps there are those who are able to go about their lives unfettered by such concerns. But for those like us, our fate is to face the world as orphans, chasing through long years the shadows of vanished parents.
Aniden bir şey onu olduğu yerde durdurdu; daha sonra bunu bir ses olarak tanımlayacaktı, yakından ya da belki de içinden geliyordu. Şöyle diyordu: "Bundan sonra, düşüncenizin geçici olarak onaylanmasını asla beklemenize gerek yok. Gerçeği düşünüyorsun. Kendinizi ortadan kaldırma hakkınız yok. Sen sana ait değilsin. Sen Evrene aitsin. Öneminiz sizin için sonsuza dek belirsiz kalacaktır, ancak deneyimlerinizi başkalarının en yüksek avantajına dönüştürmeye kendinizi adayırsanız, rolünüzü yerine getirdiğinizi varsayabilirsiniz. Daha önce hiç ses duymamış olan Fuller, bunun yalnızca gerçek bir şey olduğunu hayal edebiliyordu.
*___
Suddenly, something stopped him in his tracks—what he would describe later as a voice, coming from nearby or perhaps from within him. It said, “From now on, you need never await temporal attestation to your thought. You think the truth. You do not have the right to eliminate yourself. You do not belong to you. You belong to the Universe. Your significance will remain forever obscure to you, but you may assume that you are fulfilling your role if you apply yourself to converting your experiences to the highest advantage of others.” Never having heard voices before, Fuller could only imagine it as something real.
We imagine that creativity and brilliance just appear out of nowhere, the fruit of natural talent, or perhaps of a good mood, or an alignment of the stars. It would be an immense help to clear up the mystery— to name this feeling of power, to examine its roots, to define the kind of intelligence that leads to it, and to understand how it can be
why does it happen that at the very, yes, at the very moments when I am most capable of feeling every refinement of all that is ‘sublime and beautiful,’ as they used to say at one time, it would, as though of design, happen to me not only to feel but to do such ugly things, such that ... Well, in short, actions that all, perhaps, commit; but which, as though purposely, occurred to me at the very time when I was most conscious that they ought not to be committed. The more conscious I was of goodness and of all that was ‘sublime and beautiful,’ the more deeply I sank into my mire and the more ready I was to sink in it altogether.
---
neden tam evet, bir zamanlar dedikleri gibi 'yüce ve güzel' olan her şeyin en ince ayrıntısını hissedebildiğim anlarda, sanki bir tasarımmış gibi oluyor? , sadece hissetmekle kalmayıp öyle çirkin şeyler yapıyorum ki... Kısacası, belki de herkesin yaptığı eylemler; ama bu, sanki bilerek yapılmış gibi, tam da bunların yapılmaması gerektiğinin en bilinçli olduğum anda aklıma geldi. İyiliğin ve 'yüce ve güzel' olan her şeyin ne kadar bilincine varırsam, batağıma o kadar derin battım ve tamamen batmaya o kadar hazır oldum.
And why are you so firmly, so triumphantly, convinced that only the normal and the positive--in other words, only what is conducive to welfare--is for the advantage of man? Is not reason in error as regards advantage? Does not man, perhaps, love something besides well-being? Perhaps he is just as fond of suffering? Perhaps suffering is just as great a benefit to him as well-being? Man is sometimes extraordinarily, passionately, in love with suffering, and that is a fact.
¢---⋆
Ve neden yalnızca normal ve olumlu olanın, başka bir deyişle, yalnızca refaha yardımcı olanın insanın yararına olduğuna bu kadar kesin, bu kadar muzaffer bir şekilde ikna oldunuz? Avantaj konusunda akıl yanılgı içinde değil midir? Belki de insan refahtan başka bir şeyi sevmiyor mu? Belki o da acı çekmekten hoşlanıyordur? Belki de acı çekmek onun için refah kadar büyük bir faydadır? İnsan bazen olağanüstü derecede tutkulu bir şekilde acıya aşık olur ve bu bir gerçektir.
The Road Not Taken
Two roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;
Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim,
Because it was grassy and wanted wear;
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same,
And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black.
Oh, I kept the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way,
I doubted if I should ever come back.
I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I—
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.
“Perhaps one did not want to be loved so much as to be understood.”
¢---⋆
"Belki de insan anlaşılmak kadar sevilmeyi istemiyordu."
We honor it.
You may, perhaps, have really suffered, but you have no respect for your own suffering.
¢---⋆
Belki gerçekten acı çekmiş olabilirsiniz ama kendi acınıza saygınız yok.
Never before did i realize that mental illness could have the aspect of power, power. Think of it: perhaps the more insane a man is, the more powerful he could become.