Stefan Zweig gözüyle üç büyük ustanın hayatına bakmak heyecan verici bir deneyimdi ve aynı zamanda bilgilendiriciydi de.
Balzac, Balzac olabilmek için kendini ve duygularını adamış gerçek bir yazar. Napolyon’a beslediği kinle kendi varoluşunu ve edebiyatını beslemiş,büyütmüş ve günümüze kadar aktarılacak başyapıtlar üreten bir usta olduğunu bir kez daha anladım. Beni etkileyen, yıkılıp yıkılıp tekrar güçlü bir şekilde sanatına tututan bir Balzac olmasıydı. Duygularını o kadar yoğun yaşayan biriymiş ki okurken hayret ettim. Ve gözümde,tüm inanç ve azimle yapılan işlerin mükafatsız kalınmadığını ispatlamış oldu. Kazanımım da başarmak istediğini alana kadar durmamak gerektiği oldu.
Tabiki diğer etkilendiğim de Dostoyevski ve muhteşemliği. Genç yaşında “Yeni bir Gogol doğdu.” diyerek kucak açtığı şöhretine Petraşovski suikastından sorumlu tututalarak idama giden uzun bir yol. Kötü geçen mahkumiyet sonrası arkada bırktığı ne bir dostu ne de o şöhreti kalmamış ve sevdiği Rusya’yı terketmek zorunda kalarak Almanya’da dilenerek yaşar ve bu sürgün hayatına vücudu da tepki gösterir. Buna rağmen hasta yatağından sürünerek yazdığı, bizler için büyük eser olan Suç ve Ceza, Budala, Ecinniler ve Kumarbaz eserleri ortaya çıkıyor.
Sanata olan aşkı,yazma büyüsü ve aktarma azmi gerçekten başarıyı fazlasıyla hakettiğini bir kez daha öğretmiş oldu bana.
Bilgilendim ve severek okudum. Tavsiyemdir
