her insan pişman ölecek,
kimisi dans etmediği için,
kimi şarkı söylemedi için,
kimi sevmediği,
kimi yaşamadığı,
kimi sarfetmediği kelimeler için.
pişman değil gülümseyerek ölmek umuduyla...
Hayattaki amacımız ölürken hep daha az pişman olarak ölmek ama hep çok pişman oluyoruz ya yaptıklarımızla ya da yapamadıklarımızla...
"çünkü bir gün onu üzgün ve pişman görmektense, ölmek daha üstün geliyordu."
Sayfa 211 - iş bankası kültür yayınlarıKitabı okudu
ileride pişman olmamak için bu soruya her gün evet demek için çabalıyorum :)
Şu anda yaşama fırsatım var, bunu değerlendirebiliyor muyum?
Sayfa 120 - CanKitabı okudu
Şunu demek istiyorum, insan kendi ile başkaları arasındaki farkı ya da benzerlikleri nasıl bulur, bunlardan, bunların her şarttaki sabitliklerinden nasıl emin olur, bunu bilemiyordum. Kendimi sıkıntılı ama bir yandan mağrur görüyor, ötekileri sıkıntısız ve haysiyetsiz sayıyordum. Birinin biraz alttan alışı gönlümü bulandırıyor, biraz efelenişi yine nefretimi çekiyordu. Neşeli ve dışa dönük insan en sevmediğim insan iken, ketum ve içe dönükleri faydasız ve bencil görüyor, okumuşları ayağı yere değmez ve afaki, sıradanları cehaletin sündüre sündüre tadını çıkaranlar olarak görüyor, gördüğüme göreceğime pişman oluyordum.
