“Baba. Hayattayım. İyiyim.”
Ama iyi değildi. Ve iyiyim demekle iyi olunmuyordu.
Bazı zile sesleri, diye düşündü, diğerlerinden daha yüklü. Sanki insan önemli bir aramayı… daha telefonu açmadan duyabilecekmiş gibi.
“Ruhunda bir delik var.” dedi Duane menajere. “Yüzerek içinden geçebilecek kadar büyük.”
Gençtim çalma tuşu kırık Grundig teyplerde
birkaç kırık piyano tuşu lise gömleğimde kalbimi öpsün diye cebimde yakalanan fotoğraf
birkaç çamaşır suyu lekesi zayıf karnemde tutturur giderdim Beyoğlu’ndaki bir klarnet sesinden
bir mezarlık çiçeği gittiği her yere ölüm götürürken
