Gerçek anlamda yaşamak için ölümlülüğümüzle dürüstçe yüzleşmeli ve ölümün gölgesi altında anlamlı hayatlar yaşama sorumluluğunu üstlenmeli,
ölüm gerçeğini yadsıyarak bireysel kaygıdan ve bireysel sorumluluktan kaçmaya çalışmamalıyız.
Sadakatsizlik, hiçbir koşula bağlı olmadan daima yanlıştır.
Mantık yoksa akıl yararsızdır.
İki adam kahvaltı etmektedir. Biri, ekmeğine yağ sürerken, "Hiç dikkat ettin mi?" der, "kızarmış ekmek yere düştüğünde daima yağ sürülü yüzü alta geliyor."
İkinci adam, "Hayır, bence yağlı yüz alta geldiğinde temizlik meselesi can sıkacağı için hep öyle düşüyormuş gibi geliyor... Her iki yüzünde aynı oranda altta kaldığına bahse girebilirim."
Beriki, "Ya, öyle mi? İzle o zaman," der ve elindeki ekmeği yere bırakır. Ekmek, yağlı yüzü üstte kalacak şekilde düşer.
İkinci adam, "Ya, demedim mi?" der.
Bunun üzerine diğeri, "A, anladım," der. "Tereyağını yanlış yüze sürmüşüm.
Yirminci yüzyıl romancılarından Isaac Bashevis Singer, özgür iradeye inanıp inanmadığı sorulduğunda bıyık altından gülerek, "Başka seçeneğim yok," demişti. (Aslında bu bazı filozofların açıkça savundukları bir konumdur: "Kendi özgür irademize inanmak zorundayız, aksi durumda ahlâki sorumluluğumuza inanmak için temelimiz kalmaz, o zaman da ahlâki seçimlerimizin denetimimiz dışında olduğunu kabul etmek zorunda kalırız")
İstediğimizi elde edemediğimizde hüsrana uğruyor, elde ettiğimizdeyse sıkılıyorduk.
Bir iyimser, bu dünyanın, mümkün dünyaların en iyisi olduğunu düşünür.
Bir kötümserse, sahiden öyle olmasından korkar.