"Gevezeliğimle sizi yordum" diyen birine şöyle cevap verir Aristoteles: "Zeus aşkına! Hayır, hiç de yormadınız, dinlemedim ki!"
düşüncenin hürriyeti bedel ödemektir
Bir düşüncenin kendisini yeryüzünden özgürleştirmeyi reddedeceği ölçüde iyi olduğunun ileri sürülmesi, modern "aydınların" tinsel hayatın tarih kayıtlarında göze batan bir yere sahip olmalarını kesinleştirecek bir şeydir. Hiç
şüphesiz bu insan sınıfının hisleri, "İnsan kımıldamadan olduğu yerde kalmak ve kökleri doğduğu toprakta gömülü kalmak
üzere yaratılmış bir bitki değildir." dersini veren Plutarkhos'tan beri değişmiştir.
Yunusun gövdesi karada çirkin görünür.
“Mağlup düşenletin eşyaları daima galip gelenlerin ismini taşır.”
Sayfa 23Kitabı okudu
Direktuvar'ın Ve Konsüllüğün Bakanı (1977-1802)
"Bu olayla birlikte Fauche, Bonaparte karşısında saygınlık kazanır ama onun sevgisini kazanamaz. Zira otokratlar hatalarına, haksızlıklarına dikkat çeken kimselere asla minnet duymazlar ve savaş esnasında kralın hayatını kurtaran, bir bilgenin isabetli öğüdü uyarınca hemen kaçmak yerine kralın müteşşekkir kalmasını bekleyen ve bu arada kellesini yitiren Plutarkhos hikayesi ebediyen geçerli kalır. Krallar kendilerini bir zaaf anında görenleri, despot mizaçlar kendilerinden bir kez olsun daha akıllı çıkan danışmanlarını sevmezler."
Sayfa 141 - Can Yayınları
İskender .... hem içkiyi severdi hem de epeyce asabi idi.
Sayfa 6 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
Peter Abelard'ın Historia Calami tatum Mearum'u bu türden bir karışık biçimi yansıtır; burada ilk biyografik değerler itiraf temelinde ortaya çıkmaya başlar (ama biraz insana-karşı bir tını barındırırlar) ve ruh, Tanrı'da olmasa da, beden kazanmaya başlar. Kişinin kendi hayatıyla ilişkili biyografik konumu, yani biyografik değerin yönetimindeki konum, Petrarca'daki itiraf konumuna egemendir, gerçi bir dirençle karşılaşmaktadır. İtiraf veya biyografi, gelecek nesiller veya Tanrı, Aziz Augustinus veya Plutarkhos, kahraman veya keşiş: Bu ikilem (ikinci alternatife yönelme eğilimiyle) Petrarca'nın hayatı kadar yapıtların da da varlığını korur ve en açık ifadesini (gerçi biraz basit bir ifadedir) Secretum'unda* bulur. (Aynı ikileme, Boccacio'nun hayatının ikinci yarısında da rastlarız.) Rönesans'ın başlangıcında, itiraf tonu çoğunlukla bir hayatın biyografik kendi-içinde-kapsanmışlığını ve ifadesini istila eder. Ama nihai zafer, biyografik değerin olur. Aynı türde bir çarpışmayı ve mücadeleyi, aynı tavizleri ve ilkeler den birinin aynı zaferini, modern günlüklerde de bulabiliriz. Günlükler bazen itiraf niteliğinde bazen de biyografi niteliğindedir: Tolstoy'un son günlüklerinin hepsi, itiraf niteliğindedir, elbette ulaşabildiklerimizden değerlendirdiğimiz kadarıyla;** Puşkin'in günlüğü düpedüz otobiyografiktir; genelde tüm klasik günlükler otobiyografiktir -tek bir pişmanlık tonuyla açıklanırlar.
“...oysa gevezeler devamlı konuştukları için kimseyi dinlemezler.”
Sayfa 9Kitabı okudu