"Maybe my book will be in the libraries. Maybe a child, who in all secrecy is fond of poetry, will someday find it there, read the poems, and feel something from them, something that the people around her don't understand. And that odd child doesn't know me at all. She won't think that I'm a living young girl who works, eats, and sleeps like other people."
Şiirin kapılarına kadar gelen ve İlham Perilerinin deliliği olmadan konu hakkında uzmanlık derecesinde bilgi edinerek yeterlikli bir şair olmayı uman kişiler başarısız olur ve oto-kontrole uğrayan mısraları, akıllarını kaçırmış kişilerin şiirleri tarafından gölgede bırakılır.
If anyone comes to the gates of poetry and expects to become an adequate poet by acquiring expert knowledge of the subject without the Muses' madness, he will fail, and his self-controlled verses will be eclipsed by the poetry of men who have been driven out of their minds.
Dil, müziğin kozmik sembolizmini asla yeterince ifade edemez çünkü müzik, ilkel birliğin kalbindeki ilkel çelişki ve ilkel acıyla sembolik bir ilişki içindedir ve bu nedenle tüm fenomenlerin ötesinde ve öncesinde olan bir alanı sembolize eder. Aksine, onunla kıyaslandığında tüm fenomenler yalnızca sembollerden ibarettir: bu nedenle, fenomenlerin bir sembolü olarak dil, müziğin en derinini hiçbir şekilde ifade edemez; dil, onu taklit etme girişiminde müzikle ancak yüzeysel temas halinde olabilir; lirik şiir bile tüm hitabetiyle bizi müziğin en derin önemine yaklaştıramaz.
Language can never adequately render the cosmic symbolism of music, because music stands in symbolic relation to the primordial contradiction and primordial pain in the heart of the primal unity, and therefore symbolizes a sphere which is beyond and prior to all phenomena. Rather, all phenomena, compared with it, are merely symbols: hence language, as the organ and symbol of phenomena, can never by any means disclose the innermost heart of music; language, in its attempt to imitate it, can only be in superficial contact with music; while all the eloquence of lyric poetry cannot bring the deepest significance of the latter one step nearer to us.
Homeros neden bize diğer tüm şairlerinkinden çok daha canlı betimlemeler veriyor? Çünkü etrafında (bizim gördüklerimizden) çok daha fazlasını görüyor. Bizler ise şiir hakkında çok soyut konuşuyoruz çünkü esasen hepimiz kalitesiz şairler olma eğilimindeyiz. Estetik fenomen temelde basittir: bir kişi, etrafında sürekli devam etmekte olan, canlı bir oyun görme kapasitesine sahipse ve hayatını etrafı her zaman için ruh orduları ile çevrili bir şekilde yaşıyor ise, o kişi bir şairdir; ancak kişi yalnızca kendini değiştirme dürtüsü içerisinde ve diğer ruhlar adına konuşma ihtiyacı hissediyor ise, o zaman o kişi bir oyun yazarıdır.
Why does Homer give us descriptions so much more vivid than all the poets? Because he sees so much more around him. We speak about poetry so abstractly because we all tend to be poor poets. The aesthetic phenomenon is fundamentally simple: if someone simply possesses the capacity to see a living game going on continually and to live all the time surrounded by hordes of ghosts, then the man is a poet; if someone simply feels the urge to change himself and to speak out from other bodies and souls, then that person is a dramatist.