William Butler Yeats
"Bir erkeğin yumruğundan bile serttir bazen bir kadının son sözü. Çünkü; ilki dişlerini döker, öteki düşlerini."
Gömüp hasreti bir bardak çaya
Uzun uzun sevişir efkarınla bir dal cigara
Uzak diye bir ülke büyür göz bebeklerimde usta
Gözlerimin teslimiyetinin sebebi bir coğrafya
Ne kadar uzansan kar etmez yeri yurdu çizilmemiş hiç bir atlasa
Gurbet bu usta
Her gece rüyalar bir idam sehpasında
Hangi sehpayı tekmelesen kendini asacaksın
Dilini bilmediğim türküler ilişir kulaklara
Düşer özlediklerim bir şiir aralığında
Göğe sürerim o vakit gözlerimin sadeliğini
Ezerim göğsümde bütün acıları
Gurbet bu usta
Bir ağlamak düğümlenir gırtlağına
Özlem kendini kaybetmiş bir namlu gibi uzanır koynuma
Nereye nişan alsan kendini vuracaksın...
Burada gece erken çöker sokaklara
Daha bi demli düşer türküler kurumuş dudaklara
Günümüzde Nietzsche'nin erk (will to power) konusundaki sözlerine kulak vermenin hayatta kalma açısından önemini ifade etmek isterim. Yaşadıklarımız, bir toplu katliamın 7/24 medya aracılığıyla hayatımıza entegre olması bana Russell'ın "toplumda duyarsızlığı sağlamalıyız" sözünü sürekli hatırlatıyor. Bu imgeleri sürekli görmek, bir süreden sonra toplumsal duyarsızlığa, çağımızın ve belki de dünya tarihinde böylesine doğrudan anbean şiddete tanık olmamızın sonucu olarak tüm bunlara bağışıklık kazanmamıza yol açtığında ne olacak? Nietzsche'nin dediği gibi Dionysos'un Maya tülünü, aradaki perdeyi parçalanmasına zihnimiz ne kadar dayanabilecek? Bu hesaplı şiddetin zihinlerimizdeki karşılığı ne olacak? Tiranlara karşı gelip bu şiddeti durdurmamızdaki acizliğimiz gözümüze her şekilde sokulduğuna göre vicdani, fiziksel ve zihinsel bir pes ediş midir hesaplanan? Dionysos'un dolaysızlığından korunmak için Apollon'un yanılsamacı ışık oyununa bakmak da zihinsel bir pes ediş, gerçeğin ihtişamına göz kapayış değil midir?