Hoş, cenazelerin başında da " kalan sağlar bizimdir " diye avunurduk hep.Kalan sağlara sevinmek.Her zaman sevinecek bir şey bulmak...Artık sevinecek bir şey bulmak istemiyordum demek.Geleceğe inanmakla Pollyannacılık arasındaki çizgiyi kesinlikle ayırmak...
Sayfa 111Kitabı okudu
"Herhalde Pollyannacılık oynamasam ve ümitlerim, isteklerim olmasa tımarhanelik olmuştum. Bazen beni teselli edemeyecek şeyler oluyor."
Sayfa 67Kitabı okudu
Beynin kendi kendini programlayan bir organdır. Kendini pozitifi görmeye göre programlarsan önüne çıkan fırsatlara farkındalık geliştirmiş olursun. Olumlu anlam bağları kurarsın ve şanslı olarak bilinenlerden olursun. Olumlu düşünmek Pollyannacılık değildir. Olumlu düşünmek; olumlu ve olumsuz iki yönü de görüp olumsuza karşı önlem almak, olumluyu beklemektir. Kendini kışa hazırla, yazı bekle.
Sayfa 25 - Timaş Yayınları
Mutsuzlukları yok sayıp Pollyannacılık oynamak marifet değil, yaşananları tüm çıplaklığıyla görüp katlanmaya çalışmalısın.
Sayfa 143 - Doğan Kitap
Bazen sebepsiz yere sevinmek
istiyorum. Hatta kendimle Pollyannacılık
oynamak, en ufak mutluluklardan
dünyalar benim olmuşçasına büyük
sevinçler çıkarmak istiyorum ama
olmuyor. Bir türlü yapamıyorum.
Hayat bir film şeridiyse benim hayatım
hep aynı yerde takılıp kalıyor, makara
başa sarmaya başlıyor!
Şu Hortumlu Dünyada Fil Yalnız Bir HayvandırAhmet Şerif İzgören · Elma Yayınevi · 202223,7bin okunma
AYNALI PENCEREM...
Aynalarıma çarpar oldu, dilde tükettiğim...
Ruhum yitik, bitap düşmüş, en büyük engelim.
Satırlarımı seyyahlaştırdım, ‘’huzur’’ adını verdim. Lakin huzuru bozan bu somut engeli görmezden gelemedi benliğim.
Elbette aynalar.
Onlar bana hala illegal.
Görmemeliyim. Her seferinde ayrı izler, ayrı düşler. .
Önce zihnime,
“Geleceğe inanmakla, pollyannacılık arasındaki çizgiyi kesinlikle ayırmak.”
Farkına Vardığım Gerçekler Acı Veriyor
Mutlu olmak için deli gibi uğraşıyorum. Pollyannacılık yapıyorum. Her şeye pozitif bak, nasıl bakarsan öyle görür ve öyle yaşarsın. Olmuyor. Haftalardır beni derinden etkileyebilecek olan olaylar yüzünden yıkılmamak için direniyorum; dalgaya alıyorum, gülüyorum. Kendimle savaşımda galip gelebiliyorken insanlara yeniliyorum. Çocukluk kahramanıyla aynı sofraya oturmaktan kaçacak duruma gelir mi bir insan, yediği yemekten midesi bulanır mı, yüzünü görmeye tahammül edemez hale gelebilir mi? Onun yüzünden insanlığa olan güvenimi bir kez daha kaybettim, oysa tam başarıyordum. İnsanlarla mutlu olmayı başarıyordum. Karşısına geçip "Senden utanıyorum!" diyemiyorum çünkü kocaman bir yalan olan hayatında tüm bunlara kılıf uyduracak biliyorum. Tüm bunları bile bile yüzüne bakabilir miyim? Ben daha iki gün önce yaşadığım olayın acısını yaşarken içimde buna nasıl katlanacağım?