Fakat en kötüleri, çamurun içinden çıkmasına rağmen prens olmuş gibi davranan, toprak köleleri arasından yükselip amir olanlardı! Herkes en çok onlardan çekiyordu.
“Nova,” diye seslendi ben çıkmak üzereyken.
“Sakın yengeci de öpeyim deme. Isırır.”
“Bir deneyeyim.” Yapmacık bir şekilde güldüm. “Belki bir prense falan dönüşür.”
“Kurbağa o!” diye itiraz etti
“Yine de şansımı deneyeceğim.”
“Ben zaten bir prensim başka prens aramana gerek yok.”
“Şansımı deneyip öptüm ama maalesef.” Üzgün bir şekilde dudağımı büktüm. “İblis iblistir!”
Belki beni de kendisi gibi sanıyordu. Ama ben maalesef kutuların içindeki koyunları görmeyi bilmiyorum. Belki ben de biraz büyüklere benzedim. Herhalde yaşlandım.