“Sen Âdem ve Havva’dan geliyorsun” dedi Aslan. “Bu, en fakir dilencinin bile başını dik tutmasını sağlayacak bir şeref, aynı zamanda dünyadaki en büyük imparatorun bile omuzlarını düşürecek bir ayıptır. Hoşnut olmalısın.”
“sen büyümüşsün.”
“Sen büyüdüğün için öyle düşünüyorsun küçük” diye cevapladı.
“Sen büyümedin mi?”
“Büyümedim. Yaşına yıllar eklendikçe, benim de yaşlandığımı düşüneceksin.“
“Ya bir gün dünyamızdaki, yurdumuzdaki insanlar, insan görünümü altında, aynı buradaki hayvanlar gibi için için vahşileşirse, kimin ne olduğu anlaşılmazsa ne olacak? Korkunç değil mi?”
Ne var ki çiseleyen yağmurla birlikte sabah olduğunda, etrafına bakıp da her tarafta bilmediği ormanlar, yabani çalılıklar ve mavi dağlar gördüğünde, şu kocaman tuhaf dünyada ne kadar da çaresiz olduğunu düşünüp korkuya kapıldı.
