. . . PUSLU KITALAR ATLASI . . .
Hayal mi gerçek?
Gerçek mi hayal?
İkisi de mi gerçek?
İkisi de mi hayal? . . .
Hem gerçeği hem hayali muallakta bırakan bir obsesif şüphenin romanı:
Puslu Kıtalar Atlası
Eflâtunî bir girdap içinde büyük daireler çize çize derinlere doğru efsunlanmış ve yarı-anestezik bir halde duhul ederken birden son sayfaya gelmemle birlikte geceyarısının bir kör
İnsanlara kendimi anlatmayı, işlerine geleni duyduklarını fark ettiğimde bıraktım.
"Mən kral olanda yemək və mənzildən başqa onlara kitab da oxutduracağam, çünki ağıl və ürək ac olduqca, tox qarından bir şey çıxmaz... Bilik ürəyi yumşaldır, mərhəmət və incəlik hislərini tərbiyə edir".
Sayfa 30Kitabı okudu
"...Onunla öyle çok alay ettiler ve öyle kırıcı şakalar yaptılar ki, bu zalimlik karşısında hayellerini kendine sakladı ve böyle daha mutlu olduğunu fark etti".
"Kişinin kafası ve kalbi boşsa, karnı tokmuş, neye yarar!"
Bay soytarı, mosmor oldun bağırmaktan,
Ne yapayım gocuğunu, Araf'ta?
Yanan odun değil, dilenci ve prens kemikleri Isınmak her zaman, orda bedava.
"Bir kötülük etmiş olsam o yüzden bu kadar acımasız davranıyorlar derdim-ama ben onlara iyilikden başka bir şey yapmadım ki, yoksa bu yüzden mi cezalandırıyorlar beni?"
"Ben sizi çok iyi anlıyorum. Biliyorsunuz, ben de aynı durumdayım. İnsanların sizi tanımaması çok kötü bir şey..."
"Kişinin kafası ve kalbi boşsa, karnı tok olmuş, neye yarar?"
"...Onunla öyle çok alay ettiler ve öyle kırıcı şakalar yaptılar ki, bu zalimlik karşısında hayallerini kendine sakladı ve böyle daha mutlu olduğunu farketti".
Dünyadaki kaderim gerçekten kötüydü. Üzüntülerin derinliğinde boğuluyor ve oradan çıkamıyordum.
"Belli ki insan kral da olsa, başkalarının hayatını yaşayıp, kendi koydukları kanunların bedelini ödeyerek öğrenecekmiş, merhametin ne olduğunu"