Zaten yazar da sürekli bunu açıklamaya çalışmış.İnsanlara terapide bile ebeveynlere ya da ebeveynin yerine giren kişilere karşı anlayışlı olunması gerektiği söylenir,o öyle gördü öyle öğrendi,onu affet ve yükünü hafiflet.Ama yazar bedenin affederek düzelemeyebileceğini söylüyor ,temel düşüncelerinden biri bu.Ve zaten ebeveynleri sevmek zorunda olmadığımızı kabullenmediğimizi de belirtmiş.Ayrıca sonsöz kısmında anne-baba olarak bahsettiği kişilerin o rolü yüklediğimiz kişiler olduğunu da söylemiş,bunlar bizi doğurup büyüten insanlar olmak zorunda değil yani.Kendi fikrimi belirtmek istedim.İnceleme için teşekkürler.